دم که مرا می زده بر خاک سپارید; زیر کفنم خمره ای از باده گذارید

دم که مرا می زده بر خاک سپارید; زیر کفنم خمره ای از باده گذارید

تا در سفر دوزخ ازین باده بنوشم; بر خاک من از ساقه ی انگور بکارید

آن لحظه که با دوزخیان کنم ملاقات; یک خمره شراب ارغوان برم به سوغات

هر قدر که در خاک ننوشیدم ازین باده ی صافی; بنشینمو با دوزخیان کنم تلافی!

جز ساغر و می خانه و ساقی نشناسم; بر پایه ی پیمانه و شادیست اساسم...

گر همچو همای از عطش عشق بسوزم; از آتش دوزخ نهراسم نهراسم...