درد دل با امام زمان(عج)

جهت دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد

نگهم خواب ندارد

قلمم گوشه ی دفتر

غزل ناب ندارد

همه گویند به انگشت اشاره

مگر این عاشق دیوانه دلسوخته ارباب ندارد ؟

تو کجایی ؟

شده ام باز هوایی

چه شود جمعه ی این هفته بیایی ؟

به جمالت… به جلالت… دل ما را بربایی… 

و اما

جواب امام زمان:

تو خودت!

مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،

ز هجران و غمم ناله سرایی ، تو کجایی؟

تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟

چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟

چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟

چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد

چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد...

و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی...

تو کجایی!؟ و ای کاش بیایی!

هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی...

هر زمان بود تفاوت ، تو رفتی ، تو نماندی!

خواهش نفست نیست امامت

و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت …

و به آفاق نبردند صدایت…

و غریب است امامت!

من که هستم ،

تو کجایی؟

تو خودت کاش بیایی

به خودت کاش بیایی...!