با مــــدادٍ كودكيـــم مي نويســـم دلتنگتم
چون هيچگــــــاه كودكيـــــ ــــ دروغ نمي گويد
آدم هــای کنــارم مثل جُــمعه می مـــانند
معلــــوم نمیکند “فـــرد” هستــند یا ” زوج” !پُــر از ابهامند
تو کجایی؟
خاطراتت صف کشیده اند
یکی بعد از دیگری
حتی بعضی هاشان آنقدر عجولند که صف را بهم زده اند
تو کجایی در حالی که ذهن من انقدر آشفته است ... تو کجایی؟؟؟
همیشــــ ـــ ـه از آمدن ِ نــ بر سر کلماتــــــ ـــ ـ مـی ترسیــدَم !
نـ داشتن ِ تو ...نـ بودن ِ تو ...
نـ ماندن ِ تو ...
.
.
.
کــاش اینبــار حداقل دل ِ واژه برایــــ ـــ ـم می سوختـــــ ـــ ـ
و خبــری مـی داد از
نـ رفتن ِ تـــو ..
گـل یا پــوچ؟
دستتــــــ را باز نکن، حســم را تباه مکــن
بگذار فقط تصــــــور کنم ..
که در دستانتــــ
برایـــم کمی عشق پنهـــان است ..
همـه زندگیمــــــــ درد استـــــ ؛
درد …نمے دانم عظـــــمتـــ این کلمـــــه رادرکــــ مے کنے یا نــه ؟!
وقتے مے گویـــــــــم درد….
تو بــه دردے فکر نکـــــــن کـــه جسمــــ انسان را ممـــکن استــ
یکـــ بیمارے شــــدید بکشد!!
نــــه؛ روحـــــم درد مے کنـــــــد
انگـــار
آخرین سهــــــ ــــ ــم ما از هم
همین سکوتـــــــــ ـــــــ ــــ اجباری سـتــــــ ـــ ـ ..