شعري زيبا

دلُم تنگه دلُم تنگ

چرا دنیا به من داره سر جنگ

زمونه از من مسکین چه می خواد

که بر قلبم زکینه میزنه چنگ

خدا رنج و ستم اندازه داره

به دنیا درد و غم اندازه داره

شدم از غم دچار درد و منت

گناه من چه بود غیر محبت

سیه بختم خودم میدونم ای دل

که میمیرم به ناکامی به غربت

خدا رنج و ستم اندازه داره

به دنیا درد و غم اندازه داره

چرا غم ریشه جونم گرفته

چرا محنت گریبونم گرفته

خداوندا مگه من دل نداشتم

چه دردی نور چشمونم گرفته

خدا رنج و ستم اندازه داره

پاییز را میخوانم

تا شاید باران بیاید

تا باز بروید ٬ زنده شود

امان از این آفتاب بی دریغ

هیچ ابری در آسمان نیست

در زندان گریه اسیر مانده ام

ـ پاییز ـ

کجاست باران!

کجاست باران!