سخت کوشی مردم شهر سوخته.

فرزاد فروزانفر سرپرست گروه انسانشناسی میراث فرهنگی گفته که: نتایج بررسی250اسکلت بدست آمده ازشهر سوخته نشان میدهد که :
وجود عوارض مهره های کمر،چسبندگی مهره های گردن وکمر در بقایای اسکلت های زنان ومردان شهر سوخته نشان دهنده اشتغال ساکنان این شهر به مشاغل سخت است.او سن بروز عوارض چسبندگی مهره ها رابعد از45سالگی عنوان کرده وگفته است در بررسیها پی برده اند سن ابتلا به چسبندگی مهره های کمر وگردن در ساکنان شهرسوخته 20تا30سال است.فروزانفر از تناسب بین زنان ومردان در ابتلا به این عارضه نتیجه گرفت آنها به یک میزان به کارهای سخت مشغول بوده اند .بر مبنای تحقیقات بر روی اجساد ایرانیان هزاره ششم ق.م تا اوایل قرن میلادی متوسط عمر مردان ایران باستان 30تا45سال و زنان20تا25سال بوده است.اما استثناهایی هم وجود داشته.مسن ترین فردی که تاکنون بقایای اسکلتش در محوطه های باستانی ایران کشف شده متعلق به یک زن85ساله ازساکنان شهر سوخته است.علت مرگ این مردمان بیماریهای عفونی ازجمله سرطان پوست،سفلیس وسل در رتبه نخست ،چسبندگی مهره ها وشکستگی استخوان دراثر کار وحوادث کاری در رتبه دوم ،جنگ وحوادث طبیعی وغیرزبیعی ازعوامل سوم وبیماریهای ژنتیکی ازجمله منگولیسم،عقب ماندگی ،هیدروسفال وچسبندگی مادرزادی مهره ها بوده است.