جاودان

شیره آرزوهایم را

از دمار دلم مکیدم ؛

آغشتم به زهر

آنها را کشتم !

زبانم را

گرفته، از حلقوم بریدم

و در زمین به گل نشسته سخنانم

دفنش کردم

سپس

به بی منظره ترین گوشه دنیا خزیدم

لال،

بدون هیچ آرزویی برای ماندن

در انتظار مرگ نشستم

اما،...!

غافل بودم که  خیال شورانگیز کسی

آب جاودانگی  عشق مرا

 نوشیده است