به حباب نــــــــــــــــــــــــــگران لب یک رود قسم


و به کوتاهی آن لحظه ی شــــــــــــــادی که گذشت


غصــــــــــــــــــــه هـــــــــــــــــــــــــــــــــــم میگذرد


آنچنانی کـــــــــــــــــــــه فقط خاطره ای خواهد ماند


لحظه هـــــــــــــــــــــــا عـــــــــــــــــــــــــــــــــریانند


به تن لحظه ی خود ، جامه اندوه مپوشان هرگز ...
..............................................
رفتــــــــــــــــــــــه بودم ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــر حوض



تا ببینم شـــــــــــــــــــــــاید، عکس تنهایی خود را در آب



آب در حـــــــــــــــــــــــــــــــــــــوض نبـــــــــــــــــــــــــــود.



ماهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیان مـــــــــــــــی گفتند:



هیـــــــــــــــــچ تقصـــــــــــــــــــــــــــــــیر درختان نیست.



ظـــــــــــــــــهر دم کــــــــــــــــــــــــــــــــرده تابستان بود،



پســــــــــــــــر روشن آب، لب پاشــــــــــــــــویه نشست



و عقاب خورشید، آمـــــــــــــــــد او را به هوام برد که برد.



به درک راه نبـــــــــــــــردیم به اکســــــــــــــــــــــیژن آب.



بــــــــــــــــــــــرق از پولک ما رفــــــــــــــــــــــت که رفت.



ولـــــــــــــــــــــــــــــــــــی آن نـــــــــــــــــــــــــور درشت،



عکــــــــــــــــس آن میــــــــــــخک قــــــــــــــــــرمز در آب



که اگر باد می آمد دل او، پشت چین های تغافل می زد،



چشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم ما بود.



روزنــــــــــــــــــــی بود به اقــــــــــــــــــــــــــــــرار بهشت.



تـــــــو اگر در تپش باغ خـــــــــــــــــدا را دیدی، همت کن



و بگو ماهـــــــــــــی ها، حوضشان بـــــــــــــی آب است.



باد مــــــــــــــــــــــــی رفت به ســـــــــــــــــــر وقت چنار.



من به ســـــــــــــــــــــــر وقــــــــــــــــــــت خدا می رفتم.
..............................................
کدامـــین چشــــــمه ســمی شــد کـه آب ازآب میترسد؟



کـــه حتــــی ذهــــــن ماهیــــگیر از قــــلاب میـــــترســد؟



گرفــــــته دامـــــــــن شــــــب راغبــــاری آنـــــچنان برهـم



که پلـــک ازچشـــم، چشم از پلک وپلک ازخواب مــیترسد
..............................................
درکلبه ما ســـــــفره ارباب و فقــــیرانه جــــــدا نیــــــست



در حلقــــه ما جنـــگ و جدالی به ســر شاه و گدا نیست



ما مطرب عشقیم در کعبه ما جنگ رسیدن به خدا نیست



ای زاهــــــد دیوانه واکن در میخانه می زن دو سه پیمانه



کــــــــه نـــاخــــــورده مـــی و رفــــــتــــــه ز هـــوشـــیم
..............................................
سلام ای غـــــروب غریبـــــــــانه دل



سلام ای طـلــــــــوع سحرگاه رفتن



سلام ای غـــــم لحظه های جدایی



خداحافظ ای شعرشب های روشن



خداحافظ ای شعرشب های روشن



خداحافظ ای غــــصه عاشـــــــــقانه



خداحافظ ای آبـــــی روشــن عشق



خداحافظ ای عــــطر شــــعرشــبانه



خداحافظ ای هم نشـــین همــیشه



خداحافط ای داغ بـــردل نشـــــسته



تو تنـها نمی مانی ای مانده بی من



تو را می سـپارم به دل های خسته



به شـــب می سپارم تو را تا نسوزد



به دل می ســپارم تو را تا نمــــــیرد



اگر چــشــمه واژه ازغــــم نخـشکد



اگر روزگار ایــــن صــــدا را نگــــــیرد



خداحافــظ ای بــــــرگ وباردل مـــن



خداحافــظ ای سـایه سـار همیشه



اگرسـبز رفتـــــی ، اگر زرد ماندم



خداحافــظ ای نـــو بــهار همــــیشه
..............................................
سراغ گریههای شبانهام را از تو می گیرم
از تو که روزی صلابتم را به نرمی خریدی
از تو که احساس در من نهادی
از تو که در من مهربانی دمیدی
سراغ شبهای گمشده در تنهایی را
با فریاد در کوچههای شب
از تو می خواهم
از تو که بی کران
و بی نشان
و بی انتهایی،
من از صبح می ترسم
چرا که از شبهای غرق شده در تو
رهایم می کند،
من دل را به سکوت سپردهام
من با سکوت زندهام ...
..............................................
تو آخرین سرزمینی
باقی مانده در جغرافیای آزادی !
تو آخرین وطنی هستی که از ترس و گرسنگی ایمنم می کند !
و میهن های دیگر مثل کاریکاتورند
شبیه انیمیشن های والت دیسنی
و یا پلیسی اند
مثل نگاشته های آگاتا کریستی.
تو واپسین خوشه
و واپسین ماه
واپسین کبوتر،
واپسین ابر
و واپسین مرکبی هستی که به آن پیوسته ام
پیش از هجوم تاتار !
*
تو واپسین شکوفه ای هستی که بوییده ام
پیش از پایانِ دورانِ گل
و واپسین کتابی که خوانده ام
پیش از کتابسوزان،
آخرین واژه ای که نوشته ام
پیش از رسیدن زائرانِ سپیده
و واپسین عشقی که به زنی ابراز داشته ام
پیش از انقضای زنانگی !
واژه ای هستی که با ذره بین ها
در لغت نامه ها به دنبالش می گردم
..............................................
روزی که برای اولین بار
تو را خواهم بوسید
یادت باشد
کار ناتمامی نداشته باشی
یادت باشد
حرفهای آخرت را
به خودت
و همه
گفته باشی
فکر برگشتن
به روزهای قبل از بوسیدنم را
از سرت بیرون کن
تو
در جادهای بیبازگشت قدم میگذاری
که شباهتی به خیابانهای شهر ندارد
با تردید
بی تردید
کم میآوری ...
..............................................
باز زنهار! نگردی تو هم آلودهی من
یا مبادا بنهی پای به محدودهی من

هرکه آمد به سراغ دل من، باخت و رفت
نیست بردی، ز پی بازی بیهودهی من

خاطرت جمع، که جز تلخ نمیبینی در :
خاطر آیینهی کهنه و فرسودهی من

من خودم گم شدهام، دنبالم راه نیا
سمت هیچ است، رهِ بیهُده پیمودهی من

میروم تا ته مِه، تا سرِ ناپیدایی
شب: پناه من و چشمان نیاسودهی من

همه تن تاولم، افسوس! که بارانی نیست
تا فرو ریزد، بر زخم نمکسودهی من