داستان تولد تنهایی یه واقعیت محض ..............

تولد تنهایی

از صبح گوشیم و خاموش کردم اخه طاقت ندارم تاشب منتظر زنگ رفیقام باشم که یه تبریک خشک وخالی بهم بگن حداقل اینجوری میتونم بگم حتما زنگ زدن ولی چون گوشیم خاموش بوده نفهمیدم .

دیگه برام سخت شده انتظار کسایی رو بکشم که یه روزی فکر میکردم بهترین های زندگیم هستن نمیدونم چه جوری باید به شب برسونم این تولد تنهایی ها مو .تولدی که حتی بدون بودن یه دوست گرفته بشه چه فایده ای داره ............من که بلاخره میمیرم می خوام برای کی خاطره بشه برای خودم !

مگه قرار خاطره هامو با خودم به گور ببرم .همیشه به این که بعد مرگم همه فراموشم کنند فکر می کنم با خودم میگم حتما خیلی سخته فراموش شدن.... ولی این رویاها مال وقتی بود که دور وبرم شلوغ بود .الان دارم معنای واقعی فراموش شدن وحس میکنم .

الان میفهمم که ادمایی که بعد از مرگ شون فراموش میشند هیچ عذابی نمی کشند ولی خیلی سخته زنده باشی واز خاطر کسایی که دوستشون داری فراموش بشی .برام اسون نیست بشینم تو روزی که باید خوشحال باشم از خاطره های قشنگی که الان برام تبدیل به یه تلخی محض شده بنویسم .ولی این کارو می کنم حداقل اینطوری یه دوست جدید پیدا میکنم اره با این کلمات اشفته دوست میشم .حداقل خیالم راحته که هر موقه بخوام می تونم باهاشون صحبت کنم .بگم از چیزایی که دلمو میشکنند .حداقل اینا حرفامو گوش میکنند اگه اشکیم بریزم مجبور نیستم بگم چیزی رفته تو چشمم می تونم راحت اشک بریزم بدون اینکه خجالت بکشم.

چه روزی امروز نمیدونم این همه تنهایی از کجا اومد .میترسم میترسم از این که فردا گوشیمو روشن کنم ببینم هیچ خبری نیست .حتی یه نفر اشتباهی به من زنگ نزده ای کاش هیچ موقع با کسی دوست نمیشدم که الان بخوام با دلتنگی هاشون کنار بیام .حرف برای گفتن زیاد دارم ولی هرچی کمتر بگم بیشتر میتونم با خودم کنار بیام.نوشتم نه برای این که به همه بگم که چقدر تنهام نوشتم برای همه ی رفیقایی که اینجوری دوستاشون فراموش می کنند .مگه چقدر عمر می کنیم که اینطوری راحت همدیگرو فرا موش می کنیم .

فراموش.........................