شعر...دادگاه من

دوست دارم از ته دل داد بزنم

 بغض تو گلومو فرياد بزنم

دوست دارم بشينم و زار بزنم

هرچي درد تو سينمه جار بزنم

آخه مردم ازتون خسته شدم

مثل مرغ تو قفس بسته شدم

چرا حرفاتون آخه پراز رياست؟

همه کارهاتون پراز چون و چراست؟

چراقلبا اينهمه تيره شده؟

مثل سنگي که نميميره شده؟

چرا دستاتون مثه تبر شده؟

اينقده از خدابي خبر شده؟

چشاتون مثه دوتا سياهيه

واسم اون نشوني تباهيه

حرفي از گوش شما تو نميره

اگه هم بره ازاون وري ميره

زبونا همش به حرف بيخوده

مثه مار نيش ميزنه بعد ميخوره

چي بگم ديگه آخه همه بدين

همتون محکوم به حبس ابدين

توي زندون نه ولي توي قفس

قفسي به وسعت بخل و هوس

اونقد اونجا بمونين تا بپوسين

همتون لباس مردن بپوشين

*****

يکي نيست بگه آخه بچه خوب

تموم دنيارو که بستي به توپ

آخه تو چيکاره اي فرشته اي؟

يا که اون نامه نانوشته اي؟

تو مگه آخه خودت خيلي خوبي؟

اينجوري مردم و داري ميکوبي

يه نفر هست که نشسته اون بالا

اونکه ميدونه تموم احوالا

اون ميگه کي بميره کي بمونه

کي باشه توي قفس کي تو خونه

تواگه خيلي اينارو ميدوني

يا که اون قصه هارو خوب ميخوني

پس حواست به کار خودت باشه

هر کسي مسئول کار خودشه