نمک گیر...

چشمهایم سوز میدهد..

نمیدانم رد پای کدام بهانه است،هرچه آب میزنم بر راهش بهانه گیرتر میشود..

دائما این سو و آن سو میرود،به گمانم رد خاطره ای را گرفته باشد..

روی پای خودش بند نیست..

کمی معصوم شده است،تازگی ها یاد گرفته خواهش کند..

کمی هم کفر میگوید،بر سر خدا داد میزند،وقتی که آرام میشود ناله کنان از خدا تورا تمنا میکند..

دلم به حالش میسوزد..

میخواهم به دادش برسم،دستش را بگیرم ببرم نزد مهربانی خدا..

و بگویم معبود:«این چشمان کافرم تورا میخواهد..

کفر او نه از بی ایمانی ست..

تو که دردش را میدانی..بهانه اش را از او بگیر..بگذار دوباره مؤمن شود..

سایه ات کم نشود بر سر او..

"چشم هایم را نمک گیر نگاهت کن خدا..."»