فنجان شاعر

پیشگو نیستم اما خوب می دانم
مورخان هزار سال بعد
از داستان من و تو خواهند نوشت

و شاعران قصه عشق ما را خواهند سرود.
از قرنها قبل
از تو که بانوی عصر آهن بودی
و از من که سردار عصر دیوانگان بودم..
همه جا صحبت از ما خواهد بود..
از پاییز هزار سال قبل
از آن عصر سرد

که چشم در چشم تو گفتم

"بانوی من,دوستت دارم"

و تو رنجیدی

نشان به آن نشان
که ابروهایت را بالا دادی

و بی آنکه شعری از ذهنت گذر کند,
 متحیرانه خیره شدی بر من.

 دنیا پر از سکوت شد و تو برای رفتن بی صبر

دم به دم آرزو میکردی زودتر سرد شوند!

و من خدا خدا میکردم
 کاش چایی هایمان سرد نشوند تا به ابد..

اما...

تو رفتی..لحظه لحظه کوچک و گم

و دو فنجان چایی لب نخورده ما سرد و یخ..

و آوازه خوانی که می خواند غم سنگین یک رفتن را.

و برای من
یک جای خالی ماند و و زخمی به درازای هزار سال
و دو فنجان چایی سرد..
که هیچگاه نتوانستم حسرت لبهای تو را
از خاطره شان پاک کنم..
و وادار شان کنم که خاطرات تلخ خود را
شاعرانه نقل نکنند..