به یاد قیصر

سفر ایستگاه

 قطار مى رود
تو مى روى
تمام ایستگاه مى رود
و من چقدر ساده ام
که سال هاى سال
در انتظار تو
کنار این قطار رفته ایستاده ام
و همچنان
به نرده هاى ایستگاه رفته
تکیه داده ام

و شعری آزاد تقدیم شده به " قیصر امین پور"   

چه ساده از كنار هم عبور می‌كنیم

و خاطرات رفته را مرور می‌كنیم

چه ساده دست ناگزیر مرگ روی شانه‌های ما كشیده می‌شود

دوشنبه‌های مختصر، سه‌شنبه‌های خوفناك ،

و انتظار و حسرت همیشگی

برای آن نگاه‌های پشت مه ،

امیدها و دست‌های رفته زیر خاك ،

و روزهای رفته‌ای كه رفته‌رفته كم‌شمار می‌شوند

در امتداد پنجره

در انحنای كوچه‌ها

تو می‌روی

قطار می‌رود

تمام ایستگاه...

بر سرم خراب می‌شود!