منیم اغام ائوز اغام

تاریخ روزهای محرم را ورق می زنم. به تاسوعا که می رسم، واژه ها بزرگی و مظلومیت تو را ضجه می زنند. غیرت، جوانمردی، وفا، ایثار و... با هر واژه عظمت تو برایم مجسم می شود. تو بر بلندای تاریخ انسانیت ایستاده ای و به راستی که آغاز تاریخی و شروع عشق ورزی.
باید به جستجوی تو بیایم، تو را بیابم، تو را بشناسم، نهمین روز ماه محرم را مرور می کنم درست از صفحه اول، از سطر اول از اولین ساعات روز تو را می بینم و صدایت را می شنوم آنگاه که با دستان بریده، مشک تیر خورده فریاد "ادرک اخی" سردادی...

بالابلند! فرات تا ابد عزدار توست و جرعه آبی را که ننوشیدی و دست رد به سینه اش نهادی، سایه ات را از سر آب نگیر که آب از تکرار تموج زلال نامت آبرو دارد.

امروز در تمام چشمها تکرار می شود، گریستن مشک، گریستن ساقی، گریستن کودکان منتظر، گریستن فرات، گریستن تمام نخل های علقمه! لب تر نکردی تا تاریخ روزی را به خاطر بسپارد که با دستان پرشکوه تو رقم خورد، روزی که بر جبین تاریخ، مهر اعتباری شد مردانگی را، ایثار را، برادری را، حتی کودکان شهر نام تو را می دانند و تکرار می کنند و از عهدی می گویند که بستی و نشکستی.

تاسوعاست و آسمان و زمین اندوه تو را به مرثیه سرایی نشسته است، امروز روز توست، روزی که در سلوک عشق شگفتی آفریدی و قاموس عاشقانگی ها، با نام تو آکنده از ادب و معرفت، وفا و مروت، صداقت و اخلاص و یقین و ایثار شد به راستی کدامین روز را توانایی رسیدن به شکوه و عظمت توست یا ابوالفضل(ع)!

کدامین مرثیه را در سوگ تو می توان سرود که آن را فرشتگان نشینده باشند؟! امروز با تو تمام حوائج برآورده خواهد شد.

امروز نهمین روز از ماه محرم سال 61 هجری قمری است، روزی که حضرت عباس (ع)، راز دلدادگی اش را به دور کعبه وجود " امام حسین(ع)" طواف کرد، روزی که ابالفضل قصه بلند عشق را به گوش فرات زمزمه کرد.

... و آن طرف در خمیه های دیگر، زینب (س) به نماز ایستاده و از خدا فقط صبر می خواهد .... امروز آغاز فردایی بی انتهاست.

حکایت حضرت عباس (ع) حکایت آب نیست حکایت آبروست، مشک ابوالفضل العباس ( ع) پر از آب نبود پر از آبرو بود، چه غافلند آنان که مشک عباس را تیرباران کردند! آبرو با تیر بر زمین نمی ریزد، آبرو با شمشیر بر زمین نمی ریزد، آبرو با شمشیر تازه تر می شود، آبرو با خون درخشان تر می شود.

حضرت عباس (ع) با مشک آب نیاورد، آبرو آورده است، با مشک آبرو آوردن کار هر کس نیست، با مشک آب آوردن کار هرکس است، عباس (ع) کسی است که مثل هیچ کس نیست...

آخر این تیر که بی رحمانه سینه مشکت را شکافته بود، مگر نمی دانست که یک خیمه گاه منتظر توست؟

این قطره های خنک و زلال آب که با خون تو آمیخته می شدند و بر زمین می ریختند مگر نمی دانستند که چقدر کودکان حسین تشنه آنهایند؟

با ما بگو راز آن لحظات شگرف را! از لحظه های سبزی بگو که با آبی ترین آیینه ها آغاز و با ارغوانی ترین داغ ها پایان می پذیرد، از وفا شروع می شود و با شهادت به پایان می رسد.

از دستان بریده، از چشمان منتظر کودکان، از خیمه های آتش گرفته، از لب های تشنه و سوخته، از بار اندوه زینب(س) یا از مشک تیرباران شده ای که نتوانست آب را به خیمه حسین(ع) بیاورد.

نه تاسوعا و کربلا را نمی توان روایت کرد، روایت سهمناک است و من تشنه ام... ای بغض! ای روایت تا ابد جاری! نمی توان تو را روایت کرد تنها می توان در برابر عظمت و وفاداری تو سرسجده فرود آورد.

امروز تاسوعاست. دیگر تو را می شناسم و تو را واژه واژه می خوانم و می بینم تو را که در بلندای تاریخ در شمایل یک دادخواه بی نظیر با دستان بریده سینه ها را از حسرت و پشیمانی لبریز می کنی.

گل هرایه

یخلدی سقا یره
باش یارالی قان گلیر
او سسلنیر یا حسین داده یت
اوخ وران گلیر
یاحسین یاحسین
گل هرایه هارداسان
گلدی زهرا انام کربلایه هارداسان
منیم اغام اوز اغام
وار ائوره ده سوز اغام
من سنسیز دوزممیرم
سن بو درده دئوز اغام
حیدر اوپن قولارا
دوشمن وردو گوز اغا
گوزلی یردیم بو حالی
هر گجه گوندوز اغا
وای منه وای منه
وای روبابه وای منه
گل یولون گوزلورم
گوزلریم قربان سنه
منیم اغام ئوز اغام
منیم اغام ائوز اغام
گل هرایه هارداسان
منیم اغام اوز اغام
گل هرایه هارداسان