شعر از پروفسور دوزگون

Mən düzünə qədəm basdım,

Yaşa səni, yaşa yaylaq!

Yolların nəfəsin kəsdim,

Yaşa səni, yaşa yaylaq!

Arzu edirdim uşaq kən,

Oynayardım dağlarında.

Qismət oldu görüm səni,

Ömrümün son çağlarında.

Səndən köçən ağır elə,

Başım üstə tac demişəm.

Qaşqayı tək elim vardır,

Deyiləm möhtac, demişəm.

Düzgünəm mən, saf eşqim var,

Çeşmələrin sayaq axar.

Səhəndin uca başından,

Həsrətlə «Dena»ya baxar.