شاسوسا

شاسوسا

کنار مشتی خاک

در دوردستخودم ، تنها ، نشسته ام .

نوسان ها خاک شد

و خاک ها از میان انگشتانم لغزید و فرو ریخت .

       شبیه هیچ شده ای !

       چهره ات را به سردی خاک بسپار .

اوج خودم را گم کرده ام .

می ترسم ،از لحظه بعد ، و از این پنجره ای که به روی

                                    احساسم گشوده شد .

برگی روی فراموشی دستم افتاد : برگ اقاقیا !

بوی ترانه ای گمشده می دهد ، بوی لالایی که روی چهره

                                             مادرم نوسان می کند .

از پنجره

غروب را به دیوار کودکی ام تماشا می کنم .

بیهوده بود ، بیهوده بود .

این دیوار ، روی در های باغ سبز فرو ریخت .

زنجیر طلایی بازی ها ، و دریچه روشن قصه ها ، زیر این

                                                        آوار رفت .

آن طرف سیاهی من پیداست :

روی بام گنبدی کاهگلی ایستاده ام ، شبیه غمی .

و نگاهم را در بخار غروب ریخته ام .

روی این پله ها غمی ، تنها ، نشست .

در این دهلیز انتظاری سرگردان بود .

((من)) دیرین روی این شبکه های سبز سفالی خاموش شد .

در سایه - آفتاب این درخت اقاقیا ، گرفتن خورشید را در ترسی

                                                    شیرین تماشا کرد .

خورشید ، در پنجره می سوزد .

پنجره لبریز برگ ها شد .

با برگی لغزیدم .

پیوند رشته ها با من نیست .

من هوای خودم را می نوشم

و در دوردست خودم ، تنها ، نشسته ام .

انگشتم خاک ها را زیر و رو می کند

و تصویر ها را به هم می پاشد ،

                                  می لغزد ،

                                     خوابش می برد .

تصویری می کشد تصویری سبز  : شاخه ها ، برگ ها .

روی باغ های روشن پرواز می کنم .

چشمانم لبریز علف ها می شود

و تپش هایم با شاخ و برگ ها می آمیزد .

می پرم ، می پرم .

روی دشتی دور افتاده

آفتاب بال هایم را می سوزاند ،  و من در نفرت بیداری

                                          به خاک می افتم .

کسی روی خاکستر بال هایم راه می رود .

دستی روی پیشانی ام کشیده شد ، من سایه شدم :

(( شاسوسا )) تو هستی ؟

دیر کردی :

از لالایی کودکی ، تا خیرگی این آفتاب ، انتظار تو را

                                                    داشتم .

در شب سبز شبکه ها صدایت زدم ، در سحر رودخانه ،

                                             در آفتاب مرمر ها .

و در این عطش تاریکی صدایت می زنم :(( شاسوسا )) !

این دشت آفتابی را شب کن

تا من ، راه گمشده را پی ا کنم ، و در جاپای خودم

                                             خاموش شوم.

     (( شاسوسا )) ، وزش سیاه و برهنه !

      خاک زندگی را فراگیر .

لب هایش از سکوت بود .

انگشتش به هیچ سو لغزید .

ناگهان ، طرح چهره اش از هم پاشید ، و غبارش را باد برد .

روی علف های اشک آلود به راه افتاده ام .

خوابی را میان این علف ها گم کرده ام .

دست هایم پر از بیهودگی جست و جوها است .

(( من )) دیرین ، تنها ، در این دشت ها پرسه زد .

هنگامی که مرد

رویای شبکه ها ، و بوی اقاقیا میان انگشتانش بود .

روی غمی راه افتاده ام .

به شبی نزدیکم ، سیاهی من پیداست :

در شب (( آن روزها )) فانوس گرفته ام .

درخت اقاقیا در روشنی فانوس ایستاده .

برگ هایش خوابیده اند ،  شبیه لالایی شده اند .

مادرم را می شنوم .

خورشید ، با پنجره آمیخته .

زمزمه مادرم به آهنگ جنبش برگ هاست .

گهواره ای نوسان می کند .

پشت این دیوار ، کتیبه ای می تراشند .

می شنوی ؟

میان دو لحظه پوچ ، در آمد و رفتم .

انگار دری به سردی خاک باز کردم :

گورستان به زندگی ام تابید .

بازی های کودکی ام ، روی این سنگ های سیاه پلاسیده اند .

سنگ ها را می شنوم : ابدیت غم .

کنار قبر ، انتظار چه بیهوده است .

(( شاسوسا )) روی مرمر سیاهی روییده بود :

(( شاسوسا )) شبیه تاریک من !

به آفتاب آلوده ام .

تاریکم کن ، تاریک تاریک ، شب اندامت را در من ریز .

دستم را ببین : راه زندگی ام در تو خاموش می شود .

راهی در تهی ، سفری به تاریکی :

صدای زنگ قافله را می شنوی ؟

با مشت کابوس همسفر شده ام .

راه از شب آغاز شد، به آفتاب رسید ، و اکنون از

                               مرز تاریکی می گذرد .

قافله از رودی کم ژرفا گذشت .

سپیده دم روی موج ها ریخت .

چهره ای در آب نقره گون به مرگ می خندد :

     (( شاسوسا )) ! (( شاسوسا )) !

در مه تصویر ها  ، قبرها نفس می کشند .

لبخند (( شاسوسا )) به خاک می ریزد

و انگشتش جای گمشده ای را نشان می دهد : کتیبه ای !

سنگ نوسان می کند .

گل های اقاقیا در لالایی مادرم می شکفد : ابدیت در

                                              شاخه هاست .

کنار مشتی خاک

در دوردست خودم ، تنها ، نشسته ام .

برگها روی احساسم می لغزند .