خلوص در نماز

برای پیدا کردن خلوص در نماز چه بایدکرد؟

» اخلاص در نماز و هر عبادتی اوّل از راه پرهیز از ریا و سمعه به دست می‏آید. در وهله دوم همان‏طور که در بالا ذکر شد،  وجود نمازگذار بایستی سرشار از محبّت و دلدادگی الهی باشد. لذا توصیه شده به نماز که می‏ایستید دل را از محبّت غیرخدا خالی  کنید و با صفای باطن متوجه معبود شوید. لذا بندگان نمازگزار حتی از پرخوابی، پرخوری، پرنوشی، اشتغالات بیهوده و... قبل از  نماز پرهیز می‏کنند تا در نماز فقط روی دل به خدا کنند و به اصطلاح حضور قلب داشته باشند.         امام رضا(ع) از جدّ بزرگوارشان امیرالمؤمنین(ع) نقل می‏کنند که حضرت فرمود: طوبی لمن اخلص لِلّه العبادة و الدّعاء، و لم یشغل  قلبه بماتری عیناهُ و لم ینسَ ذکرَاللّه‏ِ بِما تَسمَعُ اُذُناهُ و لم‏یُحزن صدرَه بما اُعطِیَ غیرُه؛ خوشا به حال آن کس که عبادت و دعایش را برای خدا خالص  گرداند و آن چه می‏ بیند، دلش را به خود مشغول نسازد و آن چه می‏شنود او را از یاد خدا غافل نکند، و به سبب آن چه به دیگران داده شده، سینه‏اش را غم و  اندوه نگیرد(کافی، ج 3، باب الاخلاص، ص 26).         نمازگذار وجهه‏ی نظرش و روی دلش به معبود حقیقی است و غیر او در نظرش خوار و کوچک‏اند. باز امیرمؤمنان در این زمینه  می‏فرمایند: عَظُمَ الخالِق انفسهم و صَغُرَ مادونِ ذالک فی اعیُنِهم؛ پرهیزکاران کسانی‏اند که خداوند در جانهانشان بسیار عظیم و پرارج است و غیر او در  چشمشان کوچک است(نهج البلاغه، خطبه همام یا پرهیزکاران).        

از این رو خلوص در نماز چند مرحله دارد:        

اول: نماز فقط برای اجرای فرمان خداوند انجام شود.        

دوم: هدف از نماز تقرّب به درگاه الهی باشد.        

سوم: نمازگذار توقع ستایش از غیرخدا نداشته باشد