میخـــــواهم جدا شم از خـــــودم...
از این جســـم که در جوانـــــی پیر میـــــــشود

که بی بهـــــانه از زنـــــدگی سیر میشود

از این دستــــها که چون بید میـــــلرزد

از این دنیـــــا که هــــزاری هم نمـــــــی ارزد

خستـــه ام...

از لختــــــی ثانیه های زنـــــــدگی...

از عشق های کشنده، از آخرین وابستگی...

بیـــــــزارم...

از دختری که زندگی را با دماغه عمل کرده میبوید

گمــــــشده ام...

در گودی چشمی که دروغ میگوید...

فکر میکردم زندگی خانه ایست کاهگلی...

من عشق را از کاغذ های کاهی میلیـــــسم...

هنوزم در رویاهام لبی را میبوسم...

من به شـــــــدت خسته ام...

از ســــــاپورت زیر چادر و جورابـــهای پاشنه پاره

از چشم های پلیـــــد و پلیـــــدهای غلام باره...

از عینــــک دودی و دودی های عینـــکی

از بچـــــه های مانده در کف بستنی عروسکی...

خســــــــته ام...

از تمـــــــام واژه های شعر سازی

از حس تلخــــه گ.ی و ل.ز بازی...

خستــــه ام از آدم های تلــــخ و سرد...

زندگــــــی این است باورش باید کرد...