شهر من میانه (یادها وخاطره ها) قسمت 2

 سعی کردم خیلی کوتاه ومختصر بنویسم که حوصله دوستان سر نره .

شاید بپرسید چندسال پیش که تلویزیون وسینما وتئاتر وکامپیوتر ولب تاب وتبلت وگوشی وایبر ولاین و.....نبود مردم چه کار می کردند ؟ 

یک کلام خیلی راحت زندگی میکردند .به همه کاراشون هم میرسیدند .شبها هم پای قصه مادر بزرگ می نشستند .

یادم می آد که بعضی قصه ها مثل حسن کچل وملک محمد و.... مثل سریالهای امروزی دنباله دار بود .منتظر میشدیم  فردا بقیه قصه را تعریف کنند .خیلی شیرین بود . 

ماه محرم هم منتظر نمایش تعزیه بودیم وبعد از آن در ماه محرم وصفر پرده خوان (درویش) می آمد شهرمون .هرروز یک کوچه معرکه می گرفتند .وماهم برای تماشا می رفتیم .چقدر برامون جالب بود .اول درویش باشور وحال شعر میخواند وهمه جمع می شدند دور تادور می نشستند.خانمها یک طرف وآقایان هم طرف دیگر .

بعد پرده بزرگی به ابعاد 2 متر در 3متر باز میشد وهمه صلوات میفرستادند .همه غرق نقاشیهای آن میشدند .چه نقاشیهایی. عکس شمر -یزید -امام حسین -باهاله ای نور دور سرش ..من عاشق اون نقاشیها بودم .وقصه هایی که مرشد تعریف میکرد (به جنگ رفتن علی اکبر شهادت علی اصغر وقیام مختار )

بخاطر همین علاقه دو ماه هر کوچه می رفتند من ودوستام برای تماشا می رفتیم واصلا از قصه های تکراری سیر نمی شدیم .ازبهترین فیلم هالیوودی بیشتر لذت می بردیم . 

ودرویش دستمالی وسط معرکه باز می کرد وهر کس به نسبت کرمش داره یک ریال نداره ده شاهی توی دستمال میانداخت و درویش جمع میکرد       واین داستان ادامه دارد

  نقاشی از آن صحنه را که درذهنم نقش بسته بود تقدیم دوستان می کنم .