متن

هرگز زنت را تحقیر نکن،
چون بار بیماری اش را سالها باید به دوش بکشی...
.
هرگز به زنت بی اعتنایی نکن،
چون سالها باید بی توجهی اش را تحمل کنی...
.
هرگز به زنت پرخاش نکن،
چون سالها سکوت مرگبارش را باید طاقت بیاوری...
.
هرگز از محبت به روح او غافل نباش،
چون سالها باید در بستری سرد بخوابی...
.
هرگز او را مقابل دیگران کوچک مکن،
چون به بزرگی یاد کردن از تو را فراموش میکند...
.
هرگز نقص هایش را بازگو نکن،
چون از تو در نهان متنفر خواهد شد...
.
هرگز انتقاد و شکایت او را مسخره نکن،
چون از تو برای همیشه ناامید میشود...
.
هرگز به رویاهایش نخند اگر نمیتوانی براورده شان کنی،
چون افسرده میشود و اگر شهامت داشته باشد خودکشی میکند...
.
هرگز زنت را اسیر خانه و فرزند نکن،
چون اینگونه او را بیصدا کشته ای و فقط قانون تو را مجرم نمیداند...
.
خود را با زنت برابر بدان،
در همه چیز. وگرنه فرقی با یک زندانبان نخواهی داشت...

« تهمینه میلانی »