کودکی من

پیشتر ها که کودکی بیش نبودم 
شبها ، آسمان بزرگ خدا را با تمام نگاه کودکانه ام به جستجوی خدا می پرداختم
روشنای کوچکی از دورترین ستاره ای را نشان میکردم و در تمام افکار کوچکی ام می پنداشتم خدای بزرگ من پشت آن تک ستاره کوچک نشسته است و مرا تماشا میکند 
برایش دست تکان میدادم و میخندیدم و با هر سوسوی ستاره کوچک احساس میکردم که خدای بزرگ هم برایم دستی تکان میدهد ومیخندد 
ومن....
لبخند خدا را چقدر زیاد حس میکردم .
باحرفهای کودکانه ام او را در غم و شادی هایم شریک میکردم و برای هرشبش قصه ای میگفتم تا بخوابد
این شبها ، از پس آن شبها و تمام روزهای کوچکی ام سالهای زیادی گذشته است...
حالا دیگر من بزرگ شده ام
بزرگ شده ام ، بی آنکه بفهمم چرا تک ستاره کوچک سالهای کودکی من
همچنان کوچک مانده است ...