تو استاد سخن را خواجه خواندی

                                هنر را درسرای خود نشاندی

غزل را بی گمان خواندی قصیده

                                    تو افکار پریشان را  تکاندی

مرنجان عاشق دل داده ای را

                              شدم  مجنون به بالینم  نماندی

حدیث عشق آن بیگانه  گفتی

                                 به آئینم  مرا  بیگانه   خواندی

مرا  محکوم  دلداری   نمودی

                                   به پای دار دلداران  کشاندی

نگفتی شانس و شاهینی بکاراست

                                تو کبک  پادشاهی  را  پراندی

بگو(گلشنا) چه کردی گل بباراست

                             همان به ؛خلق را از خود نراندی

                                        (گلشنا)