شبی با عابدی هم کلبه گشتم

                         شدم عابد  کنار  او نشستم

صدایی دلنشین ما را صدا کرد

                       درون کلبه غوغایی به پا کرد

سواری راه خود گم کرده در زد

                  درآمد همچو مه؛حرف سحر زد

نگاهش شعله دردلها برافروخت

              دل ودلداده با او همزمان سوخت

نه عابد ترک یک اعمال خود کرد

                  نه از غربت سخن آمد نه از درد

هوای کلبه در دم شد دگرگون

              همه عاشق همه مجنون دلخون

یکی از غمزه و مژگان سرودی

                      یکی دل داده ودل را ربودی

یکی از باده و مستی سخن گفت

                  یکی از بلبل و باغ و چمن گفت

من از عابد دعا دیگر ندیدم

           بخوان ای دل بخوان ای دل شنیدم

صفای عشق را(گلشن)مجال است

              وگر دل داده ای دیگر محال است

                                 (گلشنا)