نامه ای برای مولا علی که درود و سلام خدا بر او باد...

یا علی (ع)

صبر کردی

استخوان در گلو و خار در چشم

درد دل به چاه گفتی و گوهر دیده بر آب چاه ریختی

و غم زهرا را به سکوت فریاد کردی

و چو تو را به خلافت پیش نهاد دادند

آنرا از آب بینی بز بی ارزشتر دانستی

گرفتن دانه از مور را به دنیا نفروختی

و آنگاه که خلافت حق تو بود آنرا به مردم وا گذاشتی

و افسار شتر خلافت را بر دوشش انداختی

معجزه کردی اما نه برای جلب مریدان

و حکمت گفتی نه برای رضای فیلسوفان

و خلافت را به رضایت مردم پیوند دادی

و حق را به خودشان وا گذاشتی

و آنگاه که بسوی تو آمدند

تا از حجتشان مطمئن نگشتی آنرا نپذیرفتی

و حق را آنچه بود ایفا کردی

و به دام حیله و مصلحت گرفتار نیامدی

یا علی (ع)

زمین جای تو نبود

چه کس توان گذشت تو را داشت از آنچه می توانستی و نکردی

و چه کس توان عدالت تو را داشت از آنچه داشتی و به مساوات تقسیم نمودی

و تو ای تنها ترین مرد خدا

تو به تنهایی محکومی

چرا که هیچکس بعد از تو توان چشیدن طعم تلخ حقیقت را ندارد.

یا علی (ع)