علاقه مندان به غواصی بدانند. (غواصی یعنی آرامش!)

شیوه های صحیح غواصی

دستورالعمل غواصی با شیوه اول

برای غواصی با تجهیزات ست شماره یک ، سه روش غوص کردن و به زیر آب رفتن وجود دارد . این روشها عبارتند از : ورود با پا ، ورود با سر و پریدن در آب .

 الف) روش وارد شدن با پا : این روش شیوه ای آسان و مقبول در بین غواصان است . ابتدا غواص در حالیه بطور عمودی در آب شناور است بین شش تا ده نفس عمیق می کشد . سپس در حالیکه دستانش را در کنار رانها با حرکت دایره ای حرکت می دهد ، رو به بالا فشار آورده ، به تدریج بطور عمودی به زیر آب فرو خواهد رفت . نکته قابل توجه آن است که در هنگام فرو رفتن سر به زیر آب ، باید توجه شود که تعادل بدن به خوبی حفظ گردد زیرا در غیر این صورت می تواند باعث بروز عوارض جانبی در غواص شود .

 ب ) غوص با سر : در این شیوه نیز غواص ابتدا در حالیه لوله تنفسی را در دهان دارد بین شش تا ده نفس عمیق می‌شد . سپس دستها را مقابل سر ، بصورت شیده نگه داشته ، با ایجاد انحناء در ناحیه مر ، سر و نیم تنه بالا را نسبت به پاها در حالتی عمود برهم قرار می‌دهد . یعنی از مر به بالا درون آب خواهد بود . پاها ه هنوز بر روی سطح قرار دارند برای نفوذ در آب م بسیاری می‌نند . با تان سریعی به پاها و به حالت عمودی در آوردن آنها ، بدن به راحتی از ناحیه سر به درون آب وارد می‌شود . بعد از ورود به داخل آب ، غواص

حرات جلو برنده پا را آغاز می‌نماید . 

 ج ) پرش داخل آب : روش پرش به داخل آب در مواردی ه غواص از عرشه شتی و یا لبه قایق قصد ورود به آب را دارد ، شیوه مناسبی است . این شیوه در استخرهای آموزشی نیز اربرد دارد و غواص خواهد توانست از لبه استخر به داخل آب بپرد . در این شیوه غواص در لبه محل ورود به آب قرار گرفته ، در حالیه با ی دست عین غواصی و با دست دیگر لوله تنفسی خود را نگهداشته ، با پا به درون آب می‌پرد و سپس شروع به شنا می‌ند . در این شیوه باید سر را تا حد امان به عقب راند تا فشار آب باعث جابجایی تجهیزات غواصی روی چشم و صورت نشود. به یاد داشته باشید ه از شیوه پرشی ( چه با سر و چه با پا ) برای ورود به داخل آبهای ناشناخته ه عمق و بستر نامعلومی  دارند، بخصوص بصورت پرش از روی صخره ، جداً خودداری نمایید .

 تنظیم فشار گوش میانی

در هنگام غواصی ، نخستین مسأله‌ای ه فرد با آن روبروست ، تنظیم فشار در ناحیه گوش میانی ، بواسطه شل آناتومی و فیزیولوژیی آن است . به بیان دیگر فرد به محض ورود به زیر آب ، بسته به عمقی ه در آن غوص می‌ند ، فشاری را بر گوش میانی خود احساس می‌نماید ه بایستی با شیوه‌های گوناگون این فشار را در دو سوی پرده صماخ و گوش میانی متعادل نماید . سه روش برای ایجاد فشار معتدل ننده وجود دارد :

·  

با انجام عمل بلع . با م این عمل و تغییر در باز و بسته شدن شیپور اُستاش ه گوش را به حلق متصل می‌ند ، می توان فشار را در گوش میانی متعادل رد . ( در زیر آب با قورت دادن بزاق می توان چنین تعادلی را ایجاد د )

·   با جویدن . در هنگام جویدن نیز با باز و بسته شدن مجرای استاش و انقباضات عضلات مرتبط با آن، فشار متعادل خواهد شد .

·      با دمیدن مترام . در این روش در حالیه بینی را با م شست و انگشت نشانه گرفته‌اند ، نفسی عمیق می‌شند و با دهان بسته و پر باد ، سعی در خروج هوا از بینی می نمایند . فشار هوای جمع شده در دهان و هوایی ه برای خروج از بینی ، رانده می‌شود ، باعت تعدیل فشار در گوش میانی خواهد شد .

افراد تازه ار به علت بسته بودن شیپور استاش در آنها ، متر موفق خواهند شد به راحتی فشار را در گوش میانی خود متعادل نمایند . به منظور ایجاد فشار متعادل ننده روش ساده دیگر نیز وجود دارد ه اگر چه دائمی نیست اما بخوبی پاسخگو خواهد بود. فرد می‌تواند قبل از ورود به زیر آب ، با دو انگشت سوراخ گوش خود را بگیرد تا مقداری هوا در مجاری گوش خارجی حبس شود . بعد از ورود به آب انگشتان را از گوش خارج نماید . البته این روش تا زمانی ه هوا درون مجرای گوش خارجی موجود باشد ، پاسخگو است . نته دیگری ه غواص باید بدان توجه نماید آن است ه به ازای هر ی متر ه پایین می‌رود ، با م سه روش گفته شده ، فشار را در ناحیه گوش میانی متعادل سازد و در صورت عدم توفیق در این ار، توصیه می‌شود به سطح برگردد تا موجب ایجاد ضایعات در ناحیه گوش میانی نشود .

از جمله مشلات غواصان ، ورود آب به درون عین و ماس غواصی است . برای خارج نمودن این آب و تمیز ردن ماس ، فرد بایستی سر خود را تا حد امان به عقب خم ند ، به گونه‌ای ه سطح ماس موازی سطح آب شود. سپس در حالیه با م چهار انگشت خود ( منهای شست ) لبه بالایی ماس را به طرف صورت فشار می‌دهد ، هوا را با فشار زیاد از راه بینی دفع ند . هوای خارج شده از بینی از ناره‌های بالا آمده ی ماس وارد شده و آب نفوذ رده به درون ماس را به خارج می‌راند . البته برای رسیدن به مهارت لازم در این ار بایستی بارها آن را در عمق م تمرین نمود تا در اعماق بالاتر دچار زحمت نشوید .

 دستورالعملهای غواصی با شیوه دوم

پیش از پرداختن به دستورات این نوع از غواصی، تذکر چند نکته مهم به نظر می رسد .آنچه در غواصی با این شیوه حائز اهمیت است آن است که پیش از ورود به آب کلیه تجهیزات تک تک مورد بازبینی و رفع نقص قرار گیرند . از جمله مواردی که باید حتماً مورد بررسی قرار گیرد ، میزان فشار موجود در کپسول هواست که به ترتیب زیر و با یک دستگاه مانومتر فشار قوی ، سنجیده می شود:

·      مانومتر را بر روی خروجی کپسول هوا پیچ نید.

·      سوپاپ خروجی مانومتر را ببندید .

·      سوپاپ خروجی خود کپسول را نیز بسته نگهدارید .

·      حال سوپاپ خروجی مانومتر را باز کرده ، عدد فشار را بخوانید .

·      مانومتر را از روی دستگاه باز نمایید .

فشار هوای صحیح هنگامی بدست خواهد آمد که دریچه هوای ذخیره باز شده ، فشار آن نیز محاسبه گردد. البته باید از عایق بودن و هواناپذیری دستگاه نیز اطمینان حاصل نمود . برای اینکه معلوم شود دستگاه هوا نمی دهد ،در هنگامی که دریچه های خروجی باز هستند ، به صدای جریان هوا گوش دهید . وجود صدای اضافی می تواند دال بر هوادهی باشد . جهت کپسول هوای ذخیره نیز بهترین راه برای بررسی هوادهی ، باز و بسته کردن سوپاپ خروجی است.

برای چک کردن سالم بودن خود سیستم تنفسی نیز می توانید در بیرون آب ، ماسک را گذاشته و چندین بار تنفس کنید . در اینجا ضمن بررسی کیفیت هوارسانی سیستم ، دو نکته مهم دیگر را نیز مورد توجه قرار دهید که عبارتند از طعم و بوی گاز تنفسی . در صورت وجود حالت غیرطبیعی در بو و طعم اکسیژن ، کپسول را عوض کنید .

 الف) پرش از جلو : اصول این روش نیز همچون روش پریدن در آب با تجهیزات شیوه اول خواهد بود.     (روش ج ) تنها نکته ای که در اینجا باید اضافه نمود آن است که در هنگام پریدن در آب باید توجه داشت که با یک دست ماسک و با دست دیگر بند کپسول را نگهدارید تا در زمان پرش در آب از روی صورت و پشت شما جابجا نشوند . در اینجا نیز فرد بر لبه استخر یا شناور قرار گرفته ، از جلو و با پا به درون آب می پرد . نکته بسیار مهم آن است که این شیوه بیشتر در مواردی اربرد دارد که فاصله لبه پرش تا سطح آب ، اختلاف سطحی تا پنجاه سانتیمتر داشته باشد . ارتفاعی بیش از این حد موجب فشار زیاد به تجهیزات و طبعاً باعث جابجایی آنها شده ، آب را به درون ماسک می راند.

ب) پرش از پشت : با ی دست لبه ماس و لوله هوای داخل دهان را نگهدارید و با دست دیگر بند پسول هوا را و به آرامی به سمت عقب بروید . تا آنجا ه تعادل بدن به گونه ای تغییر ند ه بدن خود بخود به داخل آب بیفتد . درست در این زمان با اعمال می فشار بدن را از پشت از روی لبه قایق یا استخر ، به درون آب پرتاب نمایید بگونه ای ه ابتدا پشت و لگن وارد آب شوند.

 ج) ورود به آب از شتی یا لبه استخر با م پله یا نردبان: غواصان بایستی از پشت وارد آب شوند . به بیان دیگر صورت بایستی رو به پلان باشد . این شیوه پایین و بالا رفتن از پلان ، از سقوط و یا جابجا شدن تجهیزات ، فرد را مصون می دارد . نته دیگر اینه باید از خالی بودن مسیر پلان مطمئن باشید تا از برخورد افراد به یدیگر و به تجهیزات همدیگر و بروز جراحت و آسیب ممانعت شود .

د) ورود به داخل آب از لبه ناری قایق : این شیوه هنگامی قابل استفاده است ه غواص پشت به آب ، بر لبه قایق یا استخر نشسته باشد. برای ورود به آب ، بالا تنه را با چرخشی به سمت آب پرتاب رده ، در حالیه پاها را از زمین بلند رده اید ، از پشت به درون آب بچرخید .

هو ) ورود به آب از روی عرشه با م زانو یا پا :  غواص می تواند با می تمرین و مهارت ، مستقیماً از روی عرشه های بلند نیز به درون آب بپرد . برای این منظور می توان از حائل ردن زانو یا پا بهره جست . به این شل ه ی پا و دست موافق آن را اهرم رده ، ل بدن را حول آنها بچرخانید تا از عرشه به درون آب پرت شوید و یا اینه زانو را حائل رده ، با چرخشی امل ، به درون آب بپرید.

نته قابل ذر در این خصوص آن است ه در هر دو شیوه یاد شده ، فرد باید از پشت وارد آب شود . از سوی دیگر به محض جدا شدن از زمین ، فرد باید اصول اولیه حفظ تجهیزات را رعایت نماید . به بیان دیگر با جدا شدن از عرشه و قرار گرفتن در هوا ، قبل از ورود به آب ، با ی دست ماس و با دست دیگر بند پسول هوا را نگهدارد تا در اثر ضربه آب ، جابجا نشوند.

و ) ورود به آب از ساحل : برای ورود به دریا از محل ساحل ، غواص باید ضمن نگه داشتن ماس و بند پسول هوا ، با قدم برداشتن از پشت ، به تدریج وارد آب شود تا به عمق ی متری برسد . از آن به بعد می تواند برگشته ، در زیر سطح به شنا بپردازد . علت آنه تاید  می شود فرد از پشت وارد آب شود آن است ه در اثر موج، آب و شن به درون ماس و لوله هوا رانده نشود . 

 خارج ردن آب از شلنگ تنفسی

در زیر آب ، خواسته یا ناخواسته ، در اثر جابجایی ماس و قطعات دهانی سیستم تنفسی ، مقداری آب وارد لوله ها خواهد شد. خارج ردن این آب تقریباً روشی ساده دارد ه با می تمرین به راحتی قابل اجراست . قطعه دهانی را از دهان برداشته ، و بالای سر بگیرید . در نتیجه با ایجاد اختلاف سطح ، ی اختلاف فشار بین قطعه دهانی و رگلاتور ایجاد شده ، پسول هوا شروع به آزاد ردن هوا می ند . این هوا، ضمن خروج ، مسیر لوله تنفسی را نیز از آب خالی می نماید . بنابراین با ی باز دم قوی و شدید نیز می توان آب جمع شده در لوله ها را به خارج راند.

به منظور جلوگیری از نفوذ مجدد آب به درون لوله ها ، در هنگام قرار دادن قطعه دهانی در دهان ، این اختلاف فشار ایجاد شده باید حفظ شود. لذا قطعه دهانی را بالای سر نگه داشته ، سر و بدن را تا حد امان به عقب برانید . سپس در حالیه ه هنوز هوا از داخل لوله به بیرون جریان دارد ، قطعه را در دهان قرار دهید .

تنفس دو غواص با م ی سیستم تنفسی

با روش زیر دو غواص می توانند از ی سیستم تنفسی و پسول هوا استفاده نمایند تا به محل ایمن برسند . در این شرایط غواص A ه هنوز هوای افی دارد به سمت غواص B ه دچار مبود هوا شده می رود و بند پسول او را با ی دست می گیرد . سپس قطعه دهانی را از دهان خارج رده، در دهان غواص B قرار می دهد . غواص B با چند نفس عمیق مبود هوای خود را جبران نموده ، آخرین دم را در سینه حبس می ند. حال نوبت غواص A است تا با چند تنفس عمیق هوای مورد نیازش را تامین نماید. برای اعلام نیاز به هوا ، قطعه دهانی را در دهان فرد تنفس ننده به آرامی تان می دهند و سپس دهانی را بر می دارند . این عمل به فرد فرصت می دهد تا هوای لازم را در سینه خود  حبس نماید . همزمان با این عمل ، در صورت امان به طرف سطح آب حرت می نند.

نته قابل ذر آن است ه هر غواص باید به تنهایی، هر دو شرایط A و B را تمرین نماید تا در زمان لازم از تجربه افی برخوردار باشد . از سوی دیگر غواص A بایستی شرایط تغییر فشار را برای غواص B رعایت نماید و او را به یباره به سطح آب نبرد . این عمل خود می تواند باعث بروز آسیبهای جدی به غواص B شود .  

در آوردن پسول و سیستم تنفسی در زیر آب

این عمل در هنگامی توصیه می شود ه غواص از گذرگاه های باری عبور می نماید . در این شرایط، ابتدا باید مربند نگهدارنده پسول و سپس بندهای دستگاه تنفسی را باز نمود و بدن را به جلو خم رد . بعد از آن پسول را از روی پشت بردارید بدون آنه قطعه دهانی را از دهان خارج ساخته یا تنفس را متوقف نید . حال در حالیه پسول را در مقابل صورت گرفته اید و آرنج دستها شیده است ، به غواصی ادامه دهید .

حفظ تعادل

از نات ضروری برای غواصان ، حفظ تعادل در زیر آب است . هنگامی ه بدن در زیر آب قرار می گیرد دو نوع فشار بر آن وارد  می شود . نخست فشار ناشی از وزن خود غواص به سمت پایین و دیگری فشار رانشی آب به سمت بالا . برآیند این دو فشار تعیین می ند ه بدن در آب فرو رود ، شناور بماند یا به بالا رانده شود .

دومین شرایط یعنی شناوری بر سطح آب ، بهترین گزینه برای غواصی است . این برآیند نیرویی هنگامی بدست می آید ه غواص با تجهیزات امل روی سطح آب دراز شیده ، وزن اضافی را به ناحیه شم منتقل می ند تا زمانی ه قصد فرو رفتن در آب را داشته باشد . در این زمان با تغییر حجم هوای داخل ریه ها ، برآیند نیرو را برای زیر آب رفتن تغییر می دهد . در اینجا ریه ها نقش مهمی را ایفا می نمایند و مانند یسه های هوایی ماهی ها عمل می نند .

بهرحال حفظ تعادل در زیر آب و توانایی مانور در زیر آب ، مقوله ای است ه نیازمند تمرین و حوصله فراوان است