تقدیم به عزیزترین و دسداشتنی ترین دوستم "الهه"

عقرب در قمرت پاک بهم ریخت مرا

عطش چهره ی نمناک بهم ریخت مرا

مستی لعل لبت درخور اغیار مباد

سرخوشم یار که این تاک بهم ریخت مرا

عشق تو چون شرری خرمن جانم را سوخت

سوزش سینه ی صدچاک بهم ریخت مرا

" آسمان بار امانت نتوانست کشید

" طالع و قرعه ی افلاک بهم ریخت مرا

بیستون نام تو را تا که شنید از فرهاد

به خدا ناله ی پژواک بهم ریخت مرا

تا نگاهم به سر کوچه ی معشوق رسید

دست غیب آمد و بی باک بهم ریخت مرا

من که در سنگدلی شهره به عالم بودم

عاقبت غمزه ای از خاک بهم ریخت مرا

گیرم که مضطرب شده ای، غم گرفته‌ای

دست مرا چه خوب ، که محکم گرفته‌ای

به به چه گونه های تر ِ دلبرانه‌ای

گلبرگ های قرمز شبنم گرفته‌ای

در "های وهوی" مجلس شادانه دیدمت

کز کرده ای و نوحه ی نو دم گرفته‌ای

عید آمد و لباس سیاهت عوض نشد

نوروز هم عزای محرم گرفته‌ای

چرخی بزن زمین و زمان زیر و رو شود

شعری بخوان، دوباره که ماتم گرفته‌ای

از بس برای خاطر تو گل خریده ام

حساسیت به میخک و مریم گرفته‌ای

عشق تو هیچ وقت نرفته است از سرم

با اینکه سالهاست به هیچم گرفته‌ای

گاهی اگر که عشق ترا دست کم گرفت

تقصیر توست دست مرا کم گرفته‌ای