دو تا پنجره

 توی یک دیوار سنگی

                                دو تا پنجره اسیرن

                                                                   دو تا خسته دو تا تنها

                                یکی شون تو یکی شون من

دیوار از سنگ سیاهه

                                   سنگ سرد و زرد و خارا

                                                                        زده بغض بی صدایی

                              به نوای خسته ما

نمیتونیم که بجنبیم

                                 زیر سنگ این دیوار

                                                                  همه عشق من و تو

                              قصه هست قصه دیدار

همیشه فاصله بوده

                                   بین دستای من و تو

                                                                   با همین تلخی گذشته

                           شب و روزای من و تو

راه دوری بین ما نیست

                                      اما باز اینم زیاده

                                                                    تنها پیوند من و تو

                               دست مهربون باد

ما باید اسیر بمونیم

                                  زنده هستیم تا اسیریم

                                                                      واسه ما رهایی مرگه

                                   تا رها بشیم می میریم

کاشکی این دیوار خراب شه

                                           من و تو با هم بمیریم

                                                                         توی یه دنیای دیگه

                                  دستای همو بگیریم

شاید اونجا توی دلها

                               درد بیزاری نباشه

                                                            میون پنجره هاشون

                               دیگه دیواری نباشه