اين منم

این منم زنی تنها در آستانه ی فصل سرد
 

من زنم

برای بوسه و هوس و دار قالی

با تارهای انگشتانم

نقش های سرنوشتم را گره می زنم

و سوزنی می شوم

بر دل سپید دستمال

که گل های سرخش

حکایت شب های بیقراری است

من زنم

خشتی بر برج های بی جان

و موجودی در شب های هم آغوشی

که صبح دیگرش او را تف میکنند

چون آنانی

که سر بر هزار بالش چرکین نهاده اند

در شروع هر فصل

می شمارم

دانه دانه موهای سپیدم را

و می فهمم

که دیگر نه دار قالی مرا

خواهد پذیرفت

نه دستمال سپید

ونه بالش های چرکین

واز بلندی برج ها

فرو خواهم ریخت

این منم زنی تنها در آستانه ی فصل سرد

شعر از کریمه عارفی

دلم می خواهد این شعر را خودم به پایان برسانم

من زنم

یعنی زیبایی و تقوا از آن من است

من مادر همه ی انسان ها هستم

جهان را زاییده ام

من تجلی بخش اختلاط کامل با دنیا،ادراک مکاشفه ای،

زمین و ترک خویش در قلب افلاکم

من زنم

قطره آفتابی هستم در زیر خاک

من خویشتن را بذل و بخشش کرده ام

آری من مادرم

بهشت ارزانی گام های من است

من زنم

و به عشق واقعی دچارم

من زنم