پاسخ چراهايم

پاسخ چراهايم

روزهايم حريص به شب رسيدند، سال ها ست زندگي را در تاريکي مي گذرانم. آنقدر آغوش دنيا خفقان آور است که حجم تيره ي بودنم سلول انفرادي را ترجيح مي دهد. در پهنه ي بي کسي خود قدم مي زنم بارها تعداد قدم هايي را که در طول و عرض اين تنهايي برداشته ام،در هم ضرب کرده ام، اما وسعت و مساحت رنجي که مي برم به دست نمي آيد. هميشه در جواب به بي نهايت مي رسم در تاريکي روشن روزها از گريه پرم و در روشني تاريک شب ها از هيچ خالي مي شوم.

پوچ ... دلم براي آرامش گمشده ام تنگ مي شود. دلتنگ مي شوم هيچ نمي گويم، تنها منتظر مي مانم تعداد خط هايي که بر ديوارهاي سلولم کشيده ام، به بي نهايت نزديک شده اند. دل خوشي احمقانه اي مي گويد شايد اين بدان معناست که پايان در راه است و کابوس روزي جايش را به رويا خواهد داد.... هر چند رويايي که از کابوس کهنه تغذيه کرده و جان گرفته روزي توسط کابوس دهشتناک تر بلعيده خواهد شد. اين چرخه احوال بشريست چاره اي جز پيشروي نيست. بايد چشم ها را بست که ديگر شستن شان افاقه نمي کند. به سهراب بگوييد نمي شود جور ديگري ديد، جور ديگر وجود ندارد. چشم ها را بايد بست، بايد پذيرفت، بايد پيش رفت هر چند هميشه به سقوط دچار خواهيم شد. هميشه پاهايمان آنجا که به هيچ مي رسند محکم تر قدم بر مي دارند. من نيز به سقوط دچارم. معلق در ميان هوا و زمين. هنوز به انتها نرسيده ام. شايد در انتهاي اين چاه، بشود بي نهايت را ديد. شايد بي نهايت نيز در جايي به انتها مي رسد. شايد آنجا پايان رنجم باشد . آنجا از «بي نهايت» چراهايم را خواهم پرسيد و پاسخ خواهم خواست. اين تنها حقي است که درگرفتنش پافشاري خواهم کرد. مطمئنم.