اندوه من

من آن اندوه سر شارم که روزی شعله زد آهم

و لرزید آسمان از ناله های گاه و بیگاهم

مرا در آتش عشقت چنان پروانه سوزاندی

ولی صد سال دیگر هم من از یادت نمیکاهم

اگر قصد سفر داری نمیگویم نرو اما...

جهان را بی نگاه تو نمیخواهم نمیخواهم

تو میدانی که چشمانت تمام هستی من بود

گرفتی هستیم را پس نگو از رنجت آگاهم

توئی آماده ی رفتن و من تنها تر از هر شب

برو ای مهربان اما ...

تو را من چشم در راهم..