این روزها بی قرارم

  می ترســــــــــــم!

                         روزی!

                                       جایـــــــــــــی!

 دور از هــــــــــــــــم!

                                 شــــــــــب را در آغـــــــــــــوش دیگری

            بــــــــــــی قرار هم باشـــــــــــــیم........

ــــــ . ـــــــ . ــــــ . ـــــــ . ــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ــــــ . ـــــــ

ــــــ . ـــــــ . ــــــ . ـــــــ . ــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ـــــــ . ــــــ . ـــــــ

بــــــــــاد که مـــــــــی وزد!

مـــــــــی پذیرم که

بـــــــــادبادک ها بـه هیــــــــــچ پیامبری ایـــــــــمان نیاوردند!

تنـهـــــــــا ما بودیـــــــــــم که

قرقره مـــــــی کردیم نخ هایـــــــــی که از آسمــــــــان دورمان پیچیدند...

                    

 

                                    ســـــــــــالهاست

 

  کـــــــــه بر چــــــــــوبه ی تیـــــــــربــــــــــاران زندگـــــــــــی آویزانــــــــــم!!!

                  

                              امــــــــــــا افســـــــــــوس....

                          

                    خبـــــــــــری از شلیـــــــــــک نیســــــــــت...

 

آنـــــــــــــکه رفت....

             به حــــــــــــرمت آنچـــــــــــــه برد...

     حق بـــــــــــــــازگشت نـــــــــــــــدارد....

                    رفتنــــــــــــت که مـــــــــــــردانه نبــــــــــــود...

          لااقـــــــــــــل مرد بـــــــــــــاش و برنگـــــــــــــرد....

کاش به کودکی باز می گشتم، تا بیشترین نگرانی ام شکستن نوک مدادم بود...

کاش باز می گشتم تا بزرگترین شیطنت را نقاشی کشیدن یواشکی روی دیوار می دانستم.

می خواهم به کودکی برگردم تا هروقت درد را تجربه می کنم با صدای بلند گریه کنم.

 کاش می توانستم برگردم به آن زمان که پــدرتنها  "قــَـهرمــان" بـود ...

وعــشـق را تنـها در "آغــوشِ مــادر" میدیدم .

آن زمان که بـالا تـرین نـُـقطه زمیـن را "شــانه های پــدر"می دانستم .

تنــها "دردم" .. "زانــو های زَخمـی ام" بودند

 و تنــها چـیزی که "میشـِـکسـت" ... "اسباب بازی" هایم بـود ، نه وجودم...

 می خواهم به کودکی ام برگردم تا هیچ گاه آرزوی بزرگ شدن را نکنم...

 

آرزوی بزرگ شدن...

 

از هیــــــــــچ کـار بچگـــــــــی ام پشیمــــــــــان نیستـــــــــــم!

                

            جـــــــــــــــــز....

                  

                                 آرزوی بــــــــــــــــزرگ شدنــــــــــــــــم........

 

 

 

تنهایی........

 

  خــــــــــود را در آغــــــــــــــوش بگیــــــــــــر و بخــــــــــواب...

 

هیچــــــــــکس آشفتگــــــــــــی ات را شــــــــــــانه نخــــــــــــــواهد زد....

 

این جمـــــــــــــــع پر از تنهــــــــــــــاییست...

 

یادت بخیر...

 مـــــــــن طعم شیریــــــــــن یافتــــــــن را در طعـــــــــم تلخ از دســــــــت دادن یافتـــــــــم...

 

 

و در ایـــــــــــن میــــــــــــان!

 

سهـــــــــــم من تنهــــــــــــا یک یــــــــــــادت بخیـــــــــــــر ساده بـــــــــــــود....

 

 

 آهــــــــــــــــای آدمـــــــــــــا......

 

 

جــــــــــواب دوســــــــتت دارم مرســـــــــــــی نیــــــــــست!!!

 

بدون شرح.............

 

پــــــــــــــر می کشــــــــــــی !

 

 

       و وای بـــــــــه حـــــــــال پــــــــــــرنده ای

 

             کـــــــز  پشـــــــت میــــــــله هــــــای قفـــــــــس

                                                            

                          عـــــــاشقــــــــت شــــــده اســــــــت...

 

 

کجاست یار؟؟؟

دلـــــــــــم هوای مـــــــــــــردن کرده اســــــــــت!

 

دلـــــــــــم هوای کـــــــــــــوچ پرنده هــــــــــــای غــــــــــریب!

 

و پـــــــــــا به پای تمـــــــــــام نقوش بیــــــــــــزاری

 

دلـــــــــــم هوای پژمــــــــــردن کرده اســـــــــت...

 

چــــــــــــه بی تفاوتـــــــــــــی تلخـــــــــــــی!!!!!!!!

 

دلـــــــــــم هوای مــــــــــــردن کرده اســــــــــت...

 

کجـــــــــــاست یــــــــــــار؟؟؟

 

کجـــــــــــاست ظلمــــــــــت؟؟؟

 

کجـــــــــــاست تنهایــــــــــــی؟؟؟

 

دلــــــــــم هوای مـــــــــــردن کرده اســـــــــــت......