گرگ به لباس میش

روزگار غریبی است،

     مردان بی ریشه با ریش هاشان ، تیغ بر ریشه های مردانگی می زنند...

        روزگاری بود که با تیغ ریش می زدند، امروز با ریش تیغ می زنند...

         خوبان که خوب صورت و خوب سیرت اند، محترم پیش خدا و ملت اند، ولی

       چه کنیم که گرگ به لباس میش درآمده و خوب صورت و بد سیرت است؟

      چه کنیم که چشم ظاهر بین خلق گرگ و میش را یکی می بیند؟

      چرا کسی فکر نمی کند؟ چرا تدبر نمی کند؟ چرا چشم بر حرام و منکر بسته اند و تقوی را به درازای ریش  وجب می کنند؟....

شاید منفعتی در کار است....