تفکر

من با این نوای خاموش در این پاییز که هیچگاه طاقت سکوت در ان را نداشتم در کوچه های شهرم اواز سر می دهم.

همچنان در این غوغای سنگین تردید در پی انم که بگریزم و به ابتدایی برسم که افرینش از ان پایه گرفت بدنبال انم تا بفهمم لمس کنم ببینم و معنا کنم واژه ی پر معنایی "بودن" را ....

گاه به ان لحظاتی می اندیشم که به حکم انسان بودن ودیعه ای به گردنمان است.

ان هم از جنس عبودیت و تعقل ...و اینکه ما در کجای این مهلکه هستیم و چه کردیم بماند ما بقی اش را چه خواهیم کرد؟...