باران

باران همچنان می بارد و من روبروی دل ایستاده ام.

در ژرف ترین لایه های وجودم برگ ریزان غریبی برپاست.

در خیابانهای دل دردی غریب پرسه می زند و رد پایی غریب بر سنگ فرش ان به جای می نهد و من در مرز تنهایی در دشتی عطش الود میان غربت این ناکجا اباد در وهم گم میشوم.

دل این شهر اشوب باز وحشی شده است بلند میشوم به هیچ نمی اندیشم فقط به او تنها تکیه گاه من فکر اوست ...

عمق وجودم فطرتم استخوانم همه او می شود .

فریاد می زنم اگر تو باشی به صد دنیا این پیوستگی را نخواههم داد چرا که در اسمان روشن تو چشمه ی خورشید اهورایی یافته ام.

پس ای تسلای دل بی قرارم امیدم را نومید مکن و عشقم را پذیرا باش .

گرچه می دانم گنه کارم... دفترم را می بندم و از بارانی شدن چشمانم در این هنگامه غریب عکسی به یادگاری میگیرم دلم از غمها رها شده است ....