عمریست که اندر طلب دوست دویدیم

عمریست که اندر طلب دوست دویدیم

            هم مدرسه هم صومعه هم میکده دیدیم

با هیچ کس از دوست ندیدیم نشانی

                    از هیچ کسی هم خبر از او نشنیدیم

در کنج خرابی پس از آن جای گرفتیم

                   تنـهـــا و دل افسرده و نــومید خزیدیم

سر بر سر زانو بنهادیم و نشستیم

                  هم بر سر خود خرقه صد پاره کشیدیم

هر تیر که آمد همه بر سینه شکستیم

                 هر تیـــغ که آمد همه بر فرق خریــدیــم

جام ار چه همه زهر بلا بود گرفتیم

                می ار چه همـــه خون جگر بود چشیدیم

چشم از رخ هر کس هم اگر دوست به بستیم

               پـــا از در هر کس هــم اگــر خویش بریدیم

از آنـچــه جز افســـانــه او گــوش گــرفتــیـــم

               از آنچـــه بـــجــز قـــصــه او لب بگــزیــدیم

هر لوح که در مکتب ما جمله بشستیم

              هـــر صفحه که در مـــدرس ما جمله دریدیم

هر نقش بجز نقش وی از سینه ستردیم

             هــــر مــهــــر بجز مـــهـــر وی از دل بــزدودیم

جز عکس رخش ز آینه دل بگرفتیم

              جـــز یـــاد وی از مـــزرع خـــاطـــر درویـــدیــم

گر تشنه شدیم آب ز جوی مژه خوردیم

              ور گــــرسنه لخت جگـــــر خـــویـــش مکیـدیم

یک چند چنین چون ره مقصود سپردیم

            الـمنــة للــه کــــه بــــــه مقصـــود رسـیــــدیـــم

خرم ســـحری بود که بــا یــاد خوش او

           بنشسته کـــه از شش جهت ایــن نغمه شنیدیـم

کایام وصالست و شب هجر سر آمد

            برخیز صفائی چه نشستی که رسیدیم              

از صفایی تخلص ملا احمد نراقی صاحب نویسنده کتاب معرج السعاده