وقتی کسی حالش بده

 بهش نگید

 ای بابا اینم میگذره

 نگید درست می شه،

 نخواین با جوک های مسخره بخندونینش، نمیخواد بخنده. خندش نمیاد غصه داره. می فهمین؟ غصه!

 براش از فلسفه ی زندگی حرف نزنین.

 از انرژی مثبت و مثبت باش و به چیزهایی که داری فکر کن حرف نزنید.

 حتی سعی نکنین نشون بدین که حالتون از اون بدتره.

 از تجربیات بدتر خودتون یا اطرافیانتون نگین.

 وقتی کسی ناراحته اصلا این شما نیستین که باید حرف بزنین.

 شما در حقیقت باید حرف نزنید. باید دستش رو بگیرید. بغلش کنید. تو چشماش نگاه کنید. براش چایی بریزین.

 براش یه چیزی که دوس داره بریزین یا بپزین.

 بذارین جلوش. بعد حرف نزنین. بذارین اون حرف بزنه و شما گوش کنین.

 هی فکر نکنین باید نظریه صادر کنید و نصیحت کنند.

 فکر نکنید اگه حرف نزنین خیلی اتفاق بدی میفته.

 شما به جای اون آدم نیستین.

 شما زندگی اون آدم رو از وقتی به دنیا اومده زندگی نکردید.

 پس نظریه ها و حرفاتون به درد خودتون میخوره.

 بله. دستش رو بگیرید. بغلش کنید. سکوت کنید.

اگه دلش خواست خودش حرف می زنه.

 حتی اصرار نکنید که باهاتون حرف بزنه. فقط بهش انقدر فرصت بدین تا حرف بزنه...

باشه؟؟؟؟؟؟؟