داستان کوتاه دو سرباز

جنگ جهانی اول مثل بیماری وحشتناکی ، تمام دنیا رو گرفته بود

یکی از سربازان به محض این که دید دوست تمام دوران زندگی اش در باتلاق افتاده و در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ است از مافوقش اجازه خواست تا برای نجات دوستش برود و او را از باتلاق خارج کند . 

مافوق به سرباز گفت : اگر بخواهی می توانی بروی ، اما هیچ فکر کردی این کار ارزشش را دارد یا نه ؟ 

دوستت احتمالا مرده و ممکن است تو حتی زندگی خودت را هم به خطر بیندازی ! 

حرف های مافوق ،اثری نداشت ،سرباز به نجات دوستش رفت .

به شکل معجزه آسایی توانست به دوستش برسد ، او را روی شانه هایش کشید و به پادگان رساند . 

افسر مافوق به سراغ آن ها رفت ، سربازی را که در باتلاق افتاده بود معاینه کرد و با مهربانی و دلسوزی به دوستش نگاه کرد و گفت : 

من به تو گفتم ممکنه که ارزشش را نداشته باشه ، دوستت مرده ! 

خود تو هم زخم های عمیق و مرگباری برداشتی ! 

سرباز در جواب گفت : قربان ارزشش را داشت . 

- منظورت چیه که ارزشش را داشت !؟ می شه بگی ؟ 

سرباز جواب داد : بله قربان ، ارزشش را داشت ، چون زمانی که به او رسیدم

هنوز زنده بود ، من از شنیدن چیزی که او گفت احساس رضایت قلبی می کنم !  اون گفت : جیم .... من می دونستم که تو به کمک من میایی ...

http://ramzemasti.blogfa.com/post-62.aspx