زن از منظر مولانا

مولانا در فیه مافیه مینویسد:الانسان حریص علی مامنع : هرجندکه زن را امر کنی که پنهان شو او را دغدغه "خود را نمودن"بیشتر شود و خلق را از نهان شدن او رغبت به آن زن بیش گردد.

پس تو نشسته ای و رغبت را از دو طرف زیادت می کنی و می پنداری که اصلاح می کنی! آن خود عین فساد است!

اگر او را گوهری باشد که نخواهد فعل بد کند، اگر منع کنی یا نکنی او بر آن طبع نیک خود و سرشت پاک خود خواهد رفتن، فارغ باش و تشویش مخور

و اگر به عکس این باشد، باز همچنان بر طریق خود خواهد رفتن.

منع، جز رغبت را افزون نمی کندعلی الحقیقه.

خلاصه مولانا در مثنوی معنوی چنان دیدگاهی قدسی نسبت به زن داشته است که حتی پیش روتر از مکاتب معاصر است از حمله اینکه:

- زیبایی زن؛ مظهر جمال الهی است./ نیاز متقابل زن و مرد به یکدیگر.

- زن، مظهر انوار الهی و نماد صفت خالقیت خداونداست./ لزوم خوش رفتاری بازنان.

- زن نیز می تواند پیر طریقت شود./ غلبه ی مرد بر زن ظاهری است و غلبه ی زن برمرد حقیقی.

- تشبیه رحمت خداوند به مهربانی مادر./ در مرتبه ی روح تفاوتی میان زن و مرد نیست.

- مرد عاقل مغلوب زن می شود و مرد جاهل بر زن غالب می اید.

و آخری بدین معناست که مرد عاقل با لطف، محبت، رقت قلب و با صفات انسانی زن را شیفته ی خود می سازد و با تمرین ورزی نیک سیرتی حتی زن تند خو را تحمل می کند؛ اما مردان تابع خشم و شهوت و صفات حیوانی و جاهل مسلک بر زنان غلبه ی ظاهری دارندو متقابلا زنان نیز در برابر خشم کور و بی منطق همسر با صبوری و خردمندی به غایت شکیبایی و تدبیر می ورزند.

منبع: اقتباسی آزاد از فیه مافیه در میناگر عشق اثر استاد کریم زمانی