درباره من

ما مردمی شده ایم لنگه ی پینوکیو، که دوست داریم طلاهایمان را بکاریم تا درختِ طلا برداشت کنیم. مردمی که دنبالِ گلد کوییست و پنتاگونو و شرکت های هرمی...ی مشابه میافتند، یک جای کارِشان لنگ میزند. آن جای کار هم اسم اش «فرهنگِ شکیبایی» است.
فرهنگِ سه خطی به ما میگوید اگر نوشته یی بیشتر از سه سطر شد، نخوان!... فرهنگِ سه خطی به ما میگوید راهِ رسیدن به هدف چون درست است، طولانی است؛ پس یا بیخیالاش بشو! یا سراغِ میانبُر بگرد!

فرهنگِ سه خطی است که نزول خوری دارد، اختلاس دارد، دزدی دارد، بیسوادی دارد، رشوه دارد، تن فروشی دارد، حق خوری و هزار جور دردِ بیدرمانِ دیگر دارد. فرهنگِ سه خطی است که این همه آدمِ بیکار دارد. آدم های بیکاری که توقع دارند یک ساعت در روز کار کنند، ماهی چند میلیون درآمد داشته باشند!
.
برای درکِ عمقِ فاجعه یی که بر سرِ فرهنگِ ما آمده، نیازی نیست خیلی جای دوری برویم. به همین شبکه های اجتماعی که نگاه کنیم، همه چیز دستمان میآید. وقتی که کسی مینویسد: «اوه!... طولانی بود، نخوندم!» یا «سرسری یه نیگاه انداختم! با کلیّتش موافقم!» یا «چه حوصله یی!...» یا «لایک کردم، ولی نخوندم!» و... یعنی یک پُلی در جایی از مسیرِ فرهنگِ ما شکسته است که هیچ رفتنی به هدف نمیرسد. آن پُل، همان فرهنگِ شکیبایی ست.
.
جامعه یی که همه چیز را ساندویچی میخواهد، در مطالعه؛ سه خط استتوس برایش بس است.
در ازدواج؛ بین عشق و نفرت اش ده ثانیه زمان میبرد.
در سیاست؛ بینِ زنده باد و مُرده بادش، نصفِ روز کافی ست.
در کار؛ از فقر تا ثروت اش یک اختلاس فاصله دارد.
در تحصیل؛ از سیکل تا دکترای اش یک مدرک آب میخورد.
در هنر؛ از گمنامی تا شهرت اش به اندازه ی یک فیلم دو دقیقه یی در یوتیوب است!
.
فرهنگِ سه خطی به من اجازه میدهد چیزی را نخوانده، بپسندم. موضوعی را نفهمیده، تحلیل کنم. راهی را نرفته، پیشنهاد بدهم. دارویی را نخورده، تجویز نمایم. نظری را ندانسته، نقد کنم... فرهنگِ سه خطی به من اجازه میدهد به هر وسیله یی برای رسیدن به هدف ام متوسل شوم. چون حوصله ی راه های درست را که طولانی تر هم هست- ندارم.
 
 
 
 

درج شده در تاریخ ۹۴/۰۳/۰۹ ساعت 14:59

کاربران آنلاین (0)