نگین و پاییز زیبا

زمانی از دوست داشتن می گفتی

من از بوی گندم

پاییز است

روبه رویم تنها،فنجان قهوه ایست

که مرا تلخ خواهد خورد.

از این دردی که من دارم

کسی چیزی نمیدونه

تا وقتی دوری از آتیش ...

قضاوت کردن آسونه

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.

باغ بی برگی،

روز و شب تنهاست،

با سکوت پاکِ غمناکش.

سازِ او باران، سرودش باد.

جامه اش شولای عریانی‌ست.

ورجز،اینش جامه ای باید .