خــدایا! ببخـش آن گـناهـانم را کـه دعــایم را حــبـس کــرده اسـت...

گـاهـی اگــر دعـایت مسـتجاب نشـد، بـرو و گــوشـه ای بنـشـیـن...

زانـوهـایـت را بغـل بگـیـر و یک دل سـیـر گــریـه کـن...

شــایـد لازم باشــد میـان گــریه هـایـت بگــویی

.:: اللهُـمَّ اغـفِــر لِیَ الـذُنوبَ الّـتـی تَحـبِـسُ الـدُّعــا ::.

خــدایا! ببخـش آن گـناهـانم را کـه دعــایم را حــبـس کــرده اسـت...

 

 

 

باید به کودکان آموخت که جهان بی‌ باتوم و گلوله زیباتر است ...

باید به فکرِ ساختن یک بادبادک بود ...

هنوز هم با مُشتی نخ و کمی کاغذ

 

می‌شود به گیس های طلاییِ خورشید رسید...

کودکی که با مُسلسل بازی کند ، جهان را نجات نخواهد داد ... 

 

 

 

گاهی،

نمی‌توان حرفِ درد را

با خود نگاهداشت و روزِ مَعاد به خدا زد... 

 

 

 

به امید بهار

روز و شب و شب و روز به یکدیگر وصل می شوند

اما دریغ که در آوند جوانه ها ، خیال سبز شدن نمیگذرد...

رخت سفر را بربند که اینجا ، مغز ها تنها یک فصل دارند...

زمســـــتان