این روزها همه چیز مرا پـــرت می کند به تمام لحظاتی که در کنار تـــو گذشت

 

سینـــــــمای ذهـــــــــن

امشـــــــــب هــــــــــم

همان فیــــــلم همیشگی را پخش میکند

  خاطــــــــرات بــــــــــودنـــــــــت

 

 

من در خاطراتت

آخــــرش مـــی میرم

 و تــــو حتی به یاد نمی آوری

که زنــــــدانی عشقت که بـــــــود

 

پنجــــشنبه شب

پنــــج نخ پشت هم سیگار می کشم

به یاد پنج عزیز از دست رفته ام

فاتحه ای مــــی خوانم و آه می کشم

روحـــم، احســـاسـم، قلبــــم، اعتمـــادم , بـــاورم

 

گـــریه را اگر می شد کُشت

مــی کشتــــم

که تو آنقدر نخندی به چشمان خیس من

و مــــــــن

نکوبم سرم را به دیوار سادگی مُدام

که چرا عاشقت شدم ؟

چــــــــــرا ؟!

 

 

شک کرده بـودم کسی بیـــن ماست !

حالا یقین دارم “مـــن” بین دو نفر بودم !

چقدر تفاوت وجود داشت بین واقعیت و طرز فکر من!

قاتل ها همیشه

چاقو ... تفنگ ...

قاتل ها همیشه با اسلحه نمی کشند

گاهی قاتل های لعنتـــی آنقدر دیـــر سراغت می آیند

که مـــی میـــــری ...

 

سفــــر

از اولین قدمی که در جاده برمی داری

یا از اولین لباسی که در چمدان می گذاری

و یا از آخرین خداحافظی شروع نمی شود

سفر از وقتی آغاز می شود که حس می کنی

اگــــر بـــــروی ...

دلتــــــ تنگـــــــ خـــــواهـــد شد

 

اول دستــــها ، بعد چشمــــانش را ؟

صــــدایش را اول ؟

یا لبخنـــــدهایش ؟

از کجـــــا باید شروع کرد

فــــرامــــوش کردنش را ؟؟؟

 

تــرکـــــــ خورده ام دیریست . . .

چکه می کنند چشمهایمــــــ

 

 لبخنــــدت را

نگاهــــــت را

تـــن اتــــــ را

اصلاً تمام تلخــــی هایت را

همین امشـــــب می خرم

فقط بگـــــو چند ؟!

دیـــوانهـــــ

می خواهم برایت جـــــان بیاورم 

 این روزها ...

همه چیز مرا پــــرت میکند

به تمام لحظاتی که در کنار تـــــو گذشت ... 

 ورق ورق کن …

“خـاطـــرات” خاک گـرفتـه را …

شـاید غبـارش …

“احسـاسـت” را به ســـرفه بیـندازد …

 

بیا قـــرار بگذاریم هــر چند شنبه

در خـــــــــــوابی

خیـــــــــــالی

 جــــــایی

یکـــــ دلِ سیـــــــر

هـــــم را ببینیــمــــــ

 

در چشم انداز هر کجای طبیعت

تــــو را مـی بینـــم

با این همه هنــــوز در تــــو حیــــرانم

کهــــــ

تمامی عشقـــی در یـکـــ وجـــــود

و تمامی آرزویــــی در یـکـــ لبــــــاس

 

 

 دوستتــــــــ دارم

مدام از ذهنم می ریزد توی دستهایم

باهاش چکار کنم ؟

می شود بگذارمش گوشه های لبانتــــــــ ؟

بعد برش دارم

نگاهت کنم

و ندانم چه خـــــاکی به ســـرم بریزم ؟

 

هوایم داشت رفته رفته خــراب تر می شد

و اشکـــــ در چشمانم بیشترُ بیشتر

به گمانم شبــا هنگام

چیزی شبیه به تـــــو در درونم

شروع به باریـــــدن کرده است

 

مــن قصه بودنــش را تا ابــد اینگونه آغاز میکنم

یکی بـــود

رفـــتـــــــــــــــــ

خدایــــا مــــراقبش بـــاش

همیـشــــــــــه