روزی حکیم ما باتنی چند از لنگیان در حال تناول نهار و تشرب آب شنگولی بودندی .

روزی حکیم ما به همراه چندی از لنگیان در حال تناول نهار و تشرب آب شنگولی بودندی که ناگه مریدی پا برهنه بر محفل حکیم همی وارد بشد که یا حکیم

ای خشتک جـــان ها به فدایت باد !

از برای شما خبری دارم دسته اول ! بنده را اذن تشرف میدهید ؟!

حکیم به سر انگشت تدبیر ، اذن سخن مرحمت فرمود و دستی بر محاسن خود برکشید و بگفت : زود حرفت را بگوی تا جررت ندادمی !

مرید پریشان حال بگفت : حکیما ! گویا آندو آرپیچی زن در تجسس تیم جدید بودنندی و چه نیک باشد اگر او را از برای پرسپولیس طلب و به خدمت گیریم !

حکیم فی الحال فغان برآورد که آندو را نزد من آرید که من را با وی کار واجبی افتاد !

ساعتی بگذشت که آندو بر صحن مرکزی خشتک کده حکیم وارد همی شد !

و به همراه چندی از مریدان به محضر حکیم برفت !

حکیم به محض دخول آندو فریاد زدندی که ای مریدان ابله و بی مایه و ناچیز من !

از جای برخیزید و عرض ارادت به هم رسانید که همانا آندوی آرپیچی زن هم اکنون در محفل ماست !

و خواهیم او را از برای فصل نو با دینار و زر فراوان به خدمت تیممان گیریم !

آندو که این سخن بشنیدندی ، نگهی بر حکیم افکند و فریاد زد :

گفت ای لنگی ندانی کیـــستم ؟ .................... یا که در خلقت ندانی چیستم ؟

تو گمان داری منم بی چشم و رو ؟ ................. همچو آن که برد از تیمش آبرو ؟

تو بده پولت به آن بیچاره مرد ..................... که از یک متری گلی را وا نکرد !!

من نبندم لُنگ حتی در حمــام ..................... تــــاجی ام ، شمشیر دارم در نیام

نقل موثق است از "دریوز ابن قاطر" که جملگی مریدان به همراه حکیم در دم خشتک به خشتک آفرین تسلیم نمودنی و راهی دیار باقی گشتندی