شیخ ابوسعید ابوالخیر، با مریدان از جایی میگذشت. چاه خانه ای را تخلیه میکردند.

شیخ ابوسعید ابوالخیر، با مریدان از جایی می‏گذشت. چاه خانه‏ ای را تخلیه می‏کردند.

کارگران با مشک و خیک، نجاسات را از اعماق چاه بیرون می‏کشیدند و در گوشه‏

ای می‏ریختند.

شاگردان شیخ، خود را کنار می‏کشیدند و لباس خود را جمع می‏کردند که مبادا، به نجاست آلوده شوند، و به سرعت از آن جا می‏گریختند.

شیخ ابوسعید، آنان را صدا زد و گفت: بایستید تا بگویم این نجاسات، به زبان حال، با ما چه می‏گویند.

می‏گویند: ما همان طعام‏ های خوشبو و خوش طعمیم که شما دیروز، ما را به قیمت‏ های گزاف می‏خریدید و از بهر ما جان و مال خود را نثار می‏ کردید و هر سختی و مشقتی را در راه به دست آوردن ما تحمل می‏کردید. ما را که طعام‏ هایی خوش طعم و بو بودیم، به خانه هایتان آوردید و به یک شب که با شما هم صحبت و هم نشین شدیم، به رنگ و بوی شما در آمدیم. حال از ما می‏گریزید؟!

بر ما است که از شما بگریزیم ...