جلسه محاکمه عشق

جلسه محاکمه عشق بود

و عقل قاضی ، و عشق محکوم ....


به دلیل تبعید به دورترین نقطه مغز یعنی فراموشی ، قلب تقاضای عفو

عشق را داشت ولی همه اعضا با او مخالف بودند قلب شروع کرد به

طرفداری از عشق ، آهای چشم مگر تو نبودی که هر روز آرزوی

دیدن چهره زیبایش را داشتی ، ای گوش مگر تو نبودی که در آرزوی

شنیدن صدایش بودی وشما پاها که همیشه در آرزوی رفتن به سویش

بودید حالا چرا اینچنین با او مخالفید ؟

همه اعضا روی برگرداندند و به نشانه اعتراض جلسه را ترک کردند ،

تنها عقل و قلب در جلسه ماندند عقل گفت: دیدی قلب همه از عشق

بیزارند، ولی متحیرم با وجودی که عشق بیشتر از همه تورا آزرده چرا

هنوز از او حمایت میکنی !؟ قلب نالید و گفت: من بی وجود عشق

دیگر نخواهم بود و تنها تکه گوشتی هستم که هر ثانیه کار ثانیه قبل را

تکرار میکند و 

فقط با عشق میتوانم یک قلبی واقعی باشم