پاییز

دیگر بهار هم سـر حالم نمی كند
چیزی شبـیه گریه زلالم نمی كند



پاییز زرد هم كه خجالت نمی كشد‎
رحمی به باغ رو به زوالم نمی كند


آه ای خدا مرا به كبوتر شدن چه كار؟!
وقتی كه سنگ ،رحم به بالم نمی كند

مبهوت مانده ام كه چرا چشمهای شب
دیگر اسـیر خواب و خیالم نمی كند...

این اولین شب است كه بوی خیال تو
درگـیر فكـرهای محـالم نمی كند

منم با خدا اینگونه سخن می گویم:

 

منم با خدا اینگونه سخن می گویم:



شرار عشق مهربانم ،

 خدای بی همتا،

 یعنی الان چگونه است حالت؟

 گفت مهربان ولی تنهاست،


 چون گرفتم به نییتت ،

‌فالت رنگ دلخواهت ای خدایم چیست؟

بهترینت در این زمین گو كیست؟

 نه، نگو ، چو از حسودی دل،

 آن زمان اثر ز بودم نیست



 یعنی الان نشسته ای یا نه ؟؟

خسته ای ز ما بَدان یا نه ؟؟

 گو به من كسی نمی فهمد،

 اندكی گرسنه ای یا نه ؟؟



بافته ام ژاكتی ز شرار عشق ،

گرم و زیبا و بی گمان فرد است چون بهشتی و خانه ات آنجاست ،

 ارتفاعات هوا سرد است گل برایت چگونه بفرستم؟

یك سبد گل از حیاط دل خود بیا ببین چه پُر خون است،

آن دلی كه ساختی از گِل قاصدك می فرستمت هر روز،

 با چه عشقی روند به بالاها گو خدایم رسد به دست گُلت ؟

یا كه فوت باید كرد حالاها؟



جان جنگل ،‌تو را به دریاها ،

 اندكی خستگی ز تن در كن با شب و ستاره بازی كن،

خاك گلدان خانه ات تَر كن كاش جای من ،

حدیث ضعیف،

بر زمینت ستاره می دادی یا دلم را كه بی قرار تو است،


راه حلی همیشه می دادی باز هم سحر رسید ای گل،

وقت آن شد كه سویت آویزم این دلم را كمی بهاری كن،

خود كه بینی شكسته ،

پاییزم جان جنگل،‌تو را به دریاها، اندكی خستگی ز تن در كن

با شب و ستاره بازی كن، خاك گلدان خانه ات تر كن