فکر نمی کنم که خدا بدن مرا به آتش بسوزاند!

یکبار خود حاج آقا فرمودند: پدرم مرحوم آیت الله آمیرزا عبدالعلی تهرانی رحمه ا... علیه گاهی به مغازۀ یک عالم اهل معنا، به نام سید عبدالکریم کفّاش در انتهای بازار آهنگرها می رفتند که به سیّد عبدالکریم پینه دوز معروف بود.

این سیّد با اینکه روحانی بود و اهل علم، از طریق پینه دوزی و کفش دوختن در مغازه ی کوچک خویش، امرار معاش می کردند.

بین علما مشهور بود که وجود مقدس مولا صاحب الزمان علیه السلام به ایشان توجّه خاص دارند و گاهی به حجره ی او هم سر می زنند.

روزی امام عصر علیه السلام قطعه نباتی را به سید عبدالکریم کفاش مرحمت کرده بودند که ایشان هم مقداری از آن قطعه نبات را به پدرم، میرزا عبدالعلی، مرحمت کردند.

پدرم به منزل آمدند و مقداری از آن نبات مرحمتیِ امام عصر  علیه السلام را در دهان من نهادند.

حاج آقا می فرمود: «این علومی که نصیب شد و عنایاتی که به من رسید، ریشه ی همه اش، از آن نبات مرحمتی امام عصر علیه السلام است.»

ایشان در جای دیگر می فرمودند: «هنوز حلاوت آن نبات در کام من است و من فکر نمی کنم که خدا بدن مرا به آتش بسوزاند؛ چرا که در آن، تبرّکی از امام زمان علیه السلام وجود دارد.