درباره من

پارسی، دومین زبان کلاسیک و باستانی

زبانشناسان و ادیبان اروپایی در پایان نشست سه روزه خود در شهر برلین که در نیمه سپتامبر 1872 برگزار شده بود(روزی چون امروز)، زبان پارسی را در ردیف زبانهای یونانی، لاتین و سانسکریت، یکی از چهار زبان کلاسیک اعلام کردند. در این اجلاس، زبانهای هند ـ اروپایی مورد بررسی قرار گرفته بود. این نشست، زبان پارسی را از لحاظ کلاسیک بودن، زبان شماره 2 (پس از زبان یونانی) قرار داد. زبان پارسی از این لحاظ یک قرن از لاتین و 12 قرن از زبان انگلیسی جلوتر است. در همین اجلاس، زبان اوستایی شاخه بدون متکلم زبان پارسی اعلام شد و گفته شد که ریشه اوستایی از خراسان شرقی (بخش شمالی افغانستان امروز، تاجیکستان و فرارود) بوده و بنابراین، به احتمال زیاد زرتشت در این منطقه به دنیا آمده و از آنجا به آذربایجان رفته است. در تعریف، زبانی را کلاسیک گویند که اولا باستانی باشد، ثانیا ادبیات غنی داشته باشد و ثالثا در آخرین هزاره عمر خود، تغییراتی اندک کرده باشد. بنابراین، قضاوت بر پایه ادبیات زبان و درصد تغییران آن در هزار سال پیش از زمان به قضاوت نشستن است. هیچ زبانی در طول زمان مصون از تغییر نبوده است ولی هرچه که این تغییرات کمتر باشد، آن زبان کلاسیک تر است و استحکام بیشتری دارد. زبان ایرانیان و پارسی زبان اینک همان است که فردوسی و حافظ به آن شعر گفته اند؛ همان واژه ها، عبارات و دستور زبان. در اجلاس برلین، زبانشناسان و ادیبان پذیرفتند که ادبیات فارسی در قرون وسطی در صدر ادبیات سایر ملل قرار داشته و ایران در آن قرون بیش از هر ملت دیگر شاعر، نویسنده و اندیشمند (حکیم و فیلسوف) به وجود آورده که سخنان و افکارشان تا ابدیت شنیدنی و پندآموز است.
در نشست های سالهای 1922 و 1936 مقام زبان فارسی (مقام دوم) در میان زبانهای باستانی و کلاسیک هند و اروپایی بار دیگر تایید شد.
البته ناگفته نماند که بدون شک پس از حمله اعراب مسلمان زبانمان پارسی در حال نابودی بود زیرا مسلمانان اجازه ی صحبت کردن را در دستگاه اداری خود نمی دادند و آثار علمی غیر عربی را از بین می بردند (عموما به آتش می کشیدند)
و دانشمندانمان کتابهای خود را به زبان عربی می نوشتند و حتی گاهی پارسی صحبت کردن را مایه ی شرم می دانستند.زبان پارسی مدیون دو شخص است: یعقوب لیث صفاری و فردوسی
یک نکته: کسانی که تندیس فردوسی را در میدان فردوسی تهران با دقت دیده باشند در کنار پای فردوسی یک کودک نشسته است، آن کودک استعاره از زبانمان پارسی است...  

درج شده در تاریخ ۹۳/۰۶/۲۷ ساعت 13:59

کاربران آنلاین (2)