درباره من

10 نکته ی کلیدی که دانستنِ آن برای آچمز کردن نفرت پراکنان قومی «لازم» است:

1. قومی به نام «فارس» وجود ندارد.
2. زبان فارسی، نخست «زبان ملی» ما ست و سپس «زبان رسمی» ایران.
3. در ایران تنها «یک ملت» داریم و آن «ملت ایران» است.
4. «ترک» با «ترک زبان» متفاوت است. «زبان» تنها بخشی از «هویت» انسان است. همه ی تلاش قومیت گرایان آن است که «زبان فارسی» را زبان «قوم فارس» بنمایانند. این در حالی ست که در بیشتر شهرهای ایران گویش هایی مانده از زبان پهلوی وجود دارد که در کنار زبان فارسی به آن سخن گفته می شود.
5. «ملت ایران»، شهروندان شهرهای گوناگون ایران اند که هر یک زبان محلی متفاوتی دارد. پس، وجود زبان یا لهجه ای متفاوت در یک شهر دلیل وجود قومی متفاوت نمی باشد. ازین رو، به کار بردن اصطلاح «اقوام» برای مردم شهرهای گوناگون ایران، نادرست است و می تواند پیش زمینه ی «ملت» خواندن آنها بشود.
6. پیشفرض دموکراسی، آزادی و آبادی برای ملت ایران، پذیرفتن «یکپارچگی سرزمینی ایران» است. این اصول تفکیک ناپذیر اند.
7. «آموزش زبان محلی» آری ... «آموزش به زبان محلی» هرگز. اصطلاح «زبان محلی» برای زبان های ایران، گویاتر است تا «زبان مادری». نیز چندزبانه بودن، یک امکان سودمند است، و یادگیری آن هیچ سختی برای کودکان ندارد.
8. پارس ها و مادها در همان عصر باستان در دیگر اقوام آمیختند و اثرات نژادی و زبانی و فرهنگی شان را جز در میان همه ی ایرانیان، در هیچ نقطه ی خاصی نمی توان یافت.
9. کسی که واقعاً زبان ترکی آذربایجانی را دوست دارد، لزوماً باید عاشق زبان فارسی هم باشد. تضادِ میانِ دو زبان فارسی و ترکی، تنها در ذهن یک تجزیه طلب می تواند وجود داشته باشد. دوستداری زبان ترکی هیچ تضادی با دوستداری زبان فارسی ندارد.
10. هویت طلب=فدرال خواه=نفرت پراکن قومی=تجزیه طلب
((پاینده ایران))  

درج شده در تاریخ ۹۳/۱۲/۱۲ ساعت 13:40

کاربران آنلاین (0)