درباره من

آریاییها

باور کن از چاهی به عمق سالیان،
برای گل سرخ آب کشیدهام،
آنقدر به شکوفه انار نگاه کردهام،
که میدانم یاقوت سرخ را،
چگونه در کیسه چرمی پنهان میکند!
****
نسیم دریای کاسپین را به رقص شالیزار بردهام،
واز دست چوپان مغانی شیر داغ نوشیدم!
****
باور کن من شاعر افسانههای خیالی نیستم،
با کمانچه مرد لر، در صحن فلک الافلاک رقصیدهام،
وبا کوچ ایل، طغیان کشکان رود را سنجیدهام!
****
گاهی یموت ابه نشین اترکم با کلاه پوست،
گاهی بختیاری زرد کوهم با کلاه نمد،
و گاهی در سکوت سپید خان، آرزوهای امیر نظام را،
تا باغ فین به استعاره مینشینم!
****
باور کن این گربه هنوز از خانواده شیر است،
با جگن هامون خانه بلوچی، با نخل میناب کپر بندری،
وبا شالی شمال خانه گیلکی میسازد،
ومدیون ارباب نیست!
****
باور کن فانوس پدری من نور افشان چادر ممسنی،
و خرسک بافنده ایل بهارستان کلبه من است،
سالهاست که برادرانم را،
در ماورای سند و سیحون و ارس گم کردهام،
و حالا باید برادریم را ثابت کنم،
یا زبان مادریم را؟!
****
چه فرقی میکند وقتی مروارید کیش را،
به گردن دختر پیرانشهر بیاویزی،
یا نفت خوزستان را به آتشگاه آذرآبادگان!
***
باور کن نقش جهان زیباتر از ابیانه نیست،
خانه سنگی پاوه،
از برج میلاد بلندتر است!
قالیچه ساروق همانقدر ایرانیست،
که سوزن دوزی بلوچ!
****
از کجای این سر زمین برایت بگویم،
که خانه پدری تو نباشد،
و آرامگاه ابدی من؟!
به کجای این سرزمین پا گذارم،
که دماوندی از رستم نباشد،
سهندی از بابک نباشد،
جنگلی از میرزا کوچک نباشد،
و فراهانی از میر زا بزرگ؟!
****
به کجای این سر زمین پا گزارم،
که خراسانی از ابومسلم نباشد؟!
نخلستانی از رییس علی نباشد؟!
و آذربایجانی از ستارخان؟!

پس بهتر است ایرانی باشی،
تا آریائیت بدانند!!  
 

درج شده در تاریخ ۹۳/۱۱/۲۴ ساعت 02:21

کاربران آنلاین (1)

تنبل .خان