دلتنگی

. دلتنگی چای سردیست که بر فنجان زمان ریخته اند یا برگ زردیست بر درخت عمر که با بادی به هر سو غلت می زند... دلتنگی کلیدیست... بر قفل خاک خورده صندوق خاطرات دلتنگی دوست صمیمی من است هر روز با هم قدم میزنیم ساعت ها حرف می زنیم او حتی از من هم پر حرف تر است... با هم جک های تکراری می گوییم می خندیم به تلخ و شیرین های گذشته بغض می کنیم... وقتی در خاطره ای باد نمی وزد... یا پرنده ای نمی خواند... دلتنگی شاید همان چراغ کنار نیمکت پارک باشد.. که رهگذری در کنار ان می نشیند و با توتون زخم هایش پیپ می کشد... و بلور های روی گونه اش را پاک می کند. .